Проголтан танц на души

Никогаш не пишував за неа. Јас дури и престанав да зборувам за неа. Јас само ја закопав.

Понекогаш се прашувам како е, ако нешто ја повреди, за што размислува и каква книга чита во моментов. Но, бидејќи поминавме повеќе време за да изградиме ѕид помеѓу нас отколку за врска, решив да го задржам моето прашање за себе, да не го фрлам над тој ѕид и да ги разбудам духовите од минатото.

Повеќе немам број на кој би можел да се јавам, на кој би можел да му испратам порака на кого сакам, ниту пак се сеќавам на бројот на станот што би можел да го повикам во зградата каде што таа сè уште може да живее. Наместо навистина да прашам било што, решив да и посакам добро и дека, со надеж дека има некој вселенски учител што пренесува добра волја, да продолжам да живеам. Без неа.

Ние сме еден проголтан танц на души. Незавршен нацрт од две продорни души кои се разбираа едни со други, но не знаеја како. Да се ​​изрази, да се објасни, да се согласи. Кои си требаа едни на други, но не можеа да се прегрнат. Кои се подадоа едни на други, но не сфатија. Ние сме незавршена приказна која веројатно не ни започнала како што треба, што имаше само неколку убави реченици на средина, кои вклучуваа неколку пцовки и неколку прегратки. Тоа е она што сме.

Се среќаваме понекогаш на исто место. Не знам дали случајно или по грешка, затоа што во тие моменти се менува густината и температурата на воздухот околу мене. Како да во тоа непојавување и избегнувајќи да ни се сретнат очите, си даваме најголемо значење едни на други. Игнорирање, наместо „Здраво!“. Се наоѓаме во истиот простор иако се изгубивме.

Сигурен сум дека има причина да се сретнеме и сигурен сум дека има причина да се разделиме. Се сретнавме за да откриеме како две души можат да се сакаат и да се препознаваат и покрај умот и телата, и покрај светот и околината, и се разделивме за да може мојата душа да научи дека може да преживее без душата што ја сакаше.

Можеби сето ова не е толку за мене или за неа, колку за животот. За состаноците и збогувањето, за патувањето и враќањето, местото на поаѓање и дестинацијата. За почетокот и крајот. За нашите утроби што мирисаат на детска непропустливост а тешко преживуваат во расипаната надворешност. За слабостите да спасиме нешто убаво и силните страни да истраеме во нешто што боли.

Можеби е..

А можеби е само приказната за две лица недоволно доволни едни за други.

Само биди среќна..