Што би направиле ако имате уште 12 месеци од животот?
Психологот Анџелика Атард им го постави на читателите ова прашање на Psychology Today истакнувајќи дека го поставува со најголема претпазливост и почит, свесна дека за многу луѓе тоа е реалност.
Ова е добро познато прашање, бидејќи станува збор за терапевтска техника која намерно ги прашува пациентите во терапија да размислат за нивната вредност и што е значајно во нивните животи и каква личност би сакале да бидат. На пример, во терапија за прифаќање и посветеност, ги покануваме клиентите да вежбаат да размислуваат што би напишале во нивниот некролог или што би рекле луѓето на погребот. Кога си ги поставив истите овие прашања, мојот ум мина низ неколку фази на размислување – вели Атард и објаснува за што станува збор.
1. Рационалистички начин
– Ова е мотивирано од паника. Почнав да пресметувам кое време од годината е и како всушност ми останува помалку време, бидејќи моето тело сигурно ќе заврши со страдање. Кога го прифатив хипотетичкото сценарио дека ми останаа уште 12 месеци живот, си дозволив да допрам подлабоко чувство на страв и тага за животот што можам да го живеам и разделување од луѓето кои ми се важни и како тоа ќе влијае на нив – вели Атард.
2. Што не би го сторила
– Полесно беше да размислувам за она што не би сакал да го сторам во последните 12 месеци. Не би сакал да се вкочанам со вино и пица свесен дека ќе се соочам со моменти кога ќе треба да избегам од страдање и тага. Но, дури и тогаш би сакал да го сторам тоа умерено за да се грижам за моето тело. Би била нежна кон себе и би останала поврзана со луѓето и светот. Јас веројатно би поминала помалку време работејќи во мала соба и сајбер светот, иако сепак би сакал да им помагам на другите да се справат со сопствената тага – продолжува таа.
3. Што е важно
– Оваа ситуација започна да потенцира некои од моите вредности: сочувство, чувство на грижа за себе, поврзаност, добра состојба и желба да сменам нешто за другите. Интересно беше да се прифати дека морам да останам поврзана со себе, моето тело, светот и луѓето околу мене. Ако морав да ги преточам овие вредности во секојдневни цели и активности, сето тоа ќе се сведеше на слободно живеење без ограничени ограничувања и стравови – продолжува Атард, давајќи конкретни примери.
4. Би живеела со намера
– Што значи сето ова? Среќна сум што за мене е само хипотетичко и не е реално сценарио. Оваа вежба ме потсети дека веќе ми недостигаат работите што ми се важни. Затоа, потребно е дејствување. Во спротивно, ќе останам во иста позиција. Така, минатата недела се фокусирав на препознавање на малите дневни стресови, и иако продолжив да работам напорно во текот на целиот ден, работев затоа што тоа беше мој избор. Исто така, мојот избор е да се поврзам со себеси и да правам повеќе ситници за себе во текот на денот – објаснува таа.