Обожавател на сред турнир и зарил нож во грб: Животната приказна на тенисерката Моника Селеш

Нејзиниот прв гренслем турнир беше Францускиот опен во 1990 година, каде во финалето се соочи со Штефи Граф. Селеш спаси 4 врзани сетови на топки во тај-брејкот на првиот сет, кој го доби со 8-6, и успеа да го добие мечот во два сета (7-6, 6-4). Откако го освои турнирот, таа стана најмладата тенисерка која победи на Францускиот опен на возраст од само 16 и пол години.

Во 1993 година, Селеш влезе силно. Во јануари, таа го освои Австралија опен трет пат по ред, совладувајќи ја Штефи Граф. Сепак, сè ќе се промени во инцидентот што го шокираше светот на тенисот на 30 април 1993 година. Во четвртфиналето, во дуелот помеѓу Селеш и Магдалена Малејева, на турнирот во Хамбург, 38-годишниот гледач Гунтер Парх, опсесивниот навивач на Штефи Граф, ја прободе со нож Моника Селеш во ‘рбетот, помеѓу лопатките на рамото.

Наскоро била однесена во болница. Физички, Моника се опорави за неколку недели, но нападот остави поголеми, психолошки последици. Таа не се врати во професионалниот тенис следните две години. Напаѓачот не доби затворска казна поради неговата ментална состојба, но доби две години условна казна со задолжителен психолошки третман. Поради овој инцидент, зајакнати се безбедносните мерки на тениските турнири.

По инцидентот, Граф повторно стана доминантна во женскиот тенис, поради отсуството на Селеш од турнирите.

Моника Селеш крие сè што помина од тогаш, а во автобиографската книга, извадок од која ви носиме, откри неколку неверојатни, шокантни, но и многу други луѓе – многу корисни детали:  

„Може ли да играм повторно? Одлично. Но, можеби не сакав да играм повторно. Како 19-годишник, се соочив со застрашувачка мисла да живеам без тенис. Што ако не можам да се вратам назад?  

Храната стана единствениот начин да ги замолчам моите демони. Ќе одев во кујната, ќе зграпчам кофа полна со закуски и чинија сладолед, а потоа – веднаш на каучот, пред ТВ. Сè уште не ми е јасно зошто барав спас во храната. Никогаш претходно не ми значеше толку многу. Можеби ми беше досадно. Можеби потсвесно реагирав на лутиот коментар на Паре дека „жените не треба да бидат тенки како коска“. Ако ставам неколку килограми повеќе, ќе бидам заштитена од повторно да ме повредат.

Можеби се плашев дека враќањето нема да биде успешно, затоа дадов гаранција дека никогаш нема да го доживеам тоа. Никогаш не може да знам што ме доведе до тој мрачен пат. А можев да го сторам без сето тоа.