ПОСЛЕДНАТА ЖЕЛБА НА МАРЛОН БРАНДО: Ги повикал сите негови 14 деца кај него, и им ја кажал оваа морничава работа!

Зад затворени врати и погоден од тага, параноја и сомнеж, ова е тајниот живот на Марлон Брендо, според него. Увидот во повеќе од 200 часа нечуени снимки ја открива приватната историја на холивудски семеен човек кој го презираl својот татко, изгубил деца од убиства и самоубиства и секој ужасен момент го канализирал во најголемите кинематографски претстави што ги видел светот.

Стив Рајли сними морничав документарец направен од архивски записи, ретки интервјуа за печатот и необјавени аудио записи, кои сведочат за трагедијата на славниот бренд Марлон.
На една од снимките се гледа како Брандо, без заби и прекумерна тежина, стои пред својата куќа, со пепелaсто лице, додека вели: „Гласникот на мизеријата ја посети мојата куќа“

Вечерта на 16.05.1990 година, еден човек бил застрелан во главата додека се удрил во телевизорот во куќата на Брендо. Брандо, кој во тоа време бил дома, слушнал истрел и истрчал на местото на настанот, давајќи му уста на уста, обидувајќи се да му го спаси животот на човекот. Било предоцна. Мртвиот човек бил дваесет и шест годишниот Даг Дролет, потомок на угледно семејство и момче на Чајен Брандо, ќерка на актерот.

Чајен, кој во тоа време била бремена осум месеци, е дете на тахитската актерка Тарита Терипаја, која Брандо ја запозна, се вљуби и се ожени (таа му беше трета сопруга) додека снимаше филмот во 1962 година. Да бидат работите уште полоши, убиецот на несреќниот млад човек бил синот на Марлон – Кристијан.

Овој документарец беше составен од аудио записи што ги остави Брандо. Тоа беа часови и часови аудио записи што актерот ги снимаше секој ден. Неговиот аудио дневник.

На пример, кога се роди неговиот прв син, Кристијан, публиката можеше да го слушне гласот на Марлон Бренд како вели:
„Не сакам татко ми да му пријде на Кристијан. На денот кога тој се роди, со солзи во очите си реков: „Татко ми никогаш нема да му пријде на моето дете поради штетата што ми ја направи“.

Сепак, тој бил само малку поблизок до неговата мајка, која беше алкохоличарка и која актерот, дури и како момче, постојано ја барал во клубови и таверни каде што повремено ќе се онесвестела.

Врската на Брандо со неговиот татко, поточно неговиот недостаток, навлегол во секој дел од неговиот живот, во текот на целиот негов живот. Тоа било болест.

Секогаш постоела таа непослушна страна од ликот на Бренд, непредвидливата, проблематичната, бунтовна страна – особина за која тврди дека се појавила откако бил скршен кога неговата мајка си отишла од дома, а тој имал само седум години.

Досадата на крајот довела до сомневање во себе, чувствителност не толку на неговите способности, колку на причините за вршење на професијата.

„Лага во животот е тоа што е глумата. Сè што направив беше да бидам свесен за процесот. Сите сте актери. И добри актери, затоа што сте лажговци. Кога зборувате нешто што не го мислите или се воздржувате да кажете нешто што навистина мислите, тоа е глума.„

Брандо дава пример: „Вие се враќате дома во четири часот наутро и таму таа ве чека на горниот дел од скалите, вашата сопруга. „Нема да ми веруваш, душо. Не би поверувала што ми се случи!“ Твојот ум поминува 10.000 милји на час; лежи со брзина на светлината; лажеш за да си го спасиш животот. Последното нешто на светот што таа сака да ја знае е вистината. Лажеш за мир. Лажеш од љубов …“