Ме повреди, но ме направи посилна

Знаеш како викаат: „Што не те убива, те прави посилен.“
    Ох, душо, ти колку пати само ме уби. Ладнокрвно. Како волк срна.
    Ме бркаше само за да си го најадеш егото.
    Не бев челик, бев кршлива.
    Но, сега сум челик.
    Ти ме направи таква.

    Кога некому му веруваш – му дозволуваш. Му дозволуваш сѐ: да влезе во твојот свет, да јаде од твојот ручек, да ја дели твојата перница, му го пружаш домот, родителите се и негови, браќата се и негови браќа. Јас ти дозволив многу повеќе. Ти дозволив да го држиш мојот живот во својата рака. Но, во другата ти држеше камен. Сакаше ми го кршиш животот, сакаше не. 
     Ти секогаш одбираше да го скршиш.

     Денес и јас кршам нешто. Го кршам секој спој, контакт, поврзување со тебе. Кршам сеќавања делче по делче. Сѐ додека не станат само една прашина, па ветрот да си го направи своето. Кршам зборови кои не ги мислам за да бидам она што не сум била.
      Да бидам силна.

      И ќе враќам за сѐ.
      За секојпат кога ме лажеше пред очи, сега тие ќе знаат да препознат лош човек.
      За секојпат кога ме понижуваше, сега ќе знам дека секој мој убав збор ќе вреди некому.
      За секојпат кога лажно ме љубеше, ќе знам да ја чувам мојата прегратка на оној кој вреди.
      За секојпат кога ќе заминеше кај некоја друга, ќе знам да си го чувам тој мој еден.
      За секојпат кога ми рушеше самодоверба, ќе знам дека јас сум најубавата без тебе.
      За секојпат кога ќе ме повредеше, јас ќе сум сега многу посилна.
      По тебе ќе знам како не треба да љубам.
      Конечно по тебе ќе ја сфатам вистинската љубов.
      И вистинската силна јас.