Приказна за девојчето чии родители поуката нема никогаш да ја заборават!

Во оваа поучна приказна станува збор за едно мало девојче кое ги научило своите родители дека не треба да ги занемаруваат старите луѓе и дека кон своите родители без разлика какви се, треба да се однесуваме со многу љубов и внимание. Прочитајте!
Си живеела еднаш една слабичка старица, и кога нејзиниот сопруг починал, отишла да живее со синот, снаата и внуката.
Секој ден нејзиниот вид и слух се влошувале. Понекогаш рацете толку и се треселе, па чиниите со храна и паѓале на земја. Синот и сната биле нервозни поради нередот што го правела. И еден ден рекле – што е многу, многу е. Па за неа поставиле малечка масичка во ќошот на собата, мало столче и и давале таму да јаде.
За време на оброците таа ги гледала од другиот крај на собата со очи полни солзи, но тие речиси воопшто и не разговарале со неа. Освен кога ја критикувале кога ќе и паднела лажица или вилушка.
Една вечер, токму пред вечерата, малото девојче седело на под и си играло со коцки.
Што правиш? – ја запрашал таткото.
Правам мала масичка и столчиња за тебе и мама – одговорила. За да можете сами да јадете во ќошот кога јас ќе пораснам.
Таткото и мајката се занемиле и тоа изгледало како да трае цела вечност. И тогаш почнале да плачат.
Во тој момент станале свесни за она што го правеле и тагата што ја предизвикале. Таа вечер ја вратиле старицата на нејзиното старо место и од тој ден до нејзиниот последен, таа јадела заедно со нив. И кога нешто ќе паднело на подот, изгледало како повеќе никој да не го забележува тоа…