Детал од 1999 год. која Новак не може да ја заборави!

Најдобриот тенисер на планетата, Новак Џоковиќ, се потсети на најболниот период од неговиот живот, кога во 1999 година живеел преку бомбардирањето на Србија од страна на пактот на НАТО.

Во шоуто со Греам Бенсинџер, Новак се сети на еден момент што го одбележа неговиот живот и кој не може да го избрише од сеќавањето долго време.

– Тоа беше прва или втора вечер од бомбардирањето. Само втор пат кога заспавме таа ноќ, се случи моќна експлозија, мајка ми брзо стана и ја удри главата на радијаторот и падна во несвест. Плачевме заради бомбите и затоа што таа не реагираше. Татко ми таму се прашуваше што се случува. Тој успеа да и помогне на мајка ми и да ја врати, ние брзо ги собравме нашите работи и излеговме од куќата на улицата каде нема светлина. Беше многу гласно, не можевме да се слушнеме иако бевме блиску и иако викавме никој не не слушна. Татко ми ги носеше браќата, мајка ми носеше работи, а во еден момент се лизнав и видов со свои очи авион како лета и фрла бомби додека земјата, се разбира, се тресеше. Ова се најтрауматските слики од моето детство до денес. Мислам дека моето семејство имаше среќа затоа што не изгубивме некој близок, и имаше многу семејства што тоа го сторија, а тоа е посебно ниво на страдање и траума. Јас дури и не можам да ја замислам болката низ која поминаа – рече Новак Џоковиќ.

Тој исто така го придружувал тимот во засолниште под станот на неговиот дедо Влада.

– Поминавме скоро секоја вечер овде. Лудо е кога размислувате за бројот на луѓе што мораа да дојдат во засолништето и да се кријат од опасноста што доаѓаше од воздухот. И да, изгледа исто како и пред 20 години. Се обидувам да запамтам колку луѓе имаше, но имаше една цела зграда во која имаше повеќе од 50 станови, со семејства со деца, немаше многу простор – рече Џоковиќ и додаде:

– Не се сеќавам на сите работи од овде, јас бев многу млад. Се чувствувавме несигурно, несвесни за тоа што ќе ми донесе следниот момент, моето семејство … Се сеќавам дека тука имаше многу страв, солзи и страдања овде во првите денови, а после пет-шест дена луѓето почнаа да пеат, да играат карти и започнаа да ја прифатат реалноста, дека тие ќе треба да доаѓаат тука секоја вечер и да се молат дека сите ќе бидат добро.