Еден од најголемите хитови во Југославија е плагијат: „Никој не го сфати тоа“

ВЛАДО КАЛЕМБЕР денес го слави својот 67-ти роденден. Тој рано го стекна статусот на југословенски секс-симбол, но од едно интервју од 1989 година очигледно е дека ова му донело проблеми на љубовен план.

Покрај тоа, тој тогаш открил дека еден од најголемите хитови на Сребрени крилја, кој сеуште се слуша, е плагијат.

После десетгодишно професионално искуство со „Сребрени крилја“, првиот соло албум, „Вино на усните“ се продаде во 150.000 примероци, и новиот, втор албум, „Чија си ти во душата“ беше голем хит, а во тоа време Калембер за првпат се појави во телевизиско шоу.

Еве дел од гореспоменататото интервју!

Што не ви се допадна во емисиите на колегите, што не би сакале да има во вашата емисија?

Кај сите што ги гледав всушност недостасуваше некаква приказна, логичка врска, презентација, разговор. За нас е лесно да се направи добро шоу, бидејќи сите овие досега, за жал, беа многу лоши.

Која филмска приказна ја поврзувате со песните од албумот „Чија си во душата“?

Само љубовна приказна (се пее за приказната во филмот “Љубовна приказна”).

Вие премногу жалите во песните на тој албум. Дали е тоа одраз на вашето расположение за време на снимањето, или композиторот одлучи така?

Всушност, кога кулминира нашата креативност? Во голема среќа и голема тага. Бидејќи тешко можеме да ја кажеме нашата крајна среќа или тага, најлесно е да пееме.

Што ве тера повеќе на активност, среќа или несреќа?

Јас сум среќен. Не сум несреќен. Во моите помлади денови, сеќавањето ме направи несреќен, а потоа го прифатив како нешто што мора да постои. Од субјективна гледна точка, се сеќавам на некои неправди. Мене ми е многу тажно, на пример, дека еден политичар е попопуларен од Дражен Петровиќ. Каде води ова?

Зошто политичарот не треба да биде попопуларен од најпопуларниот кошаркар?

Отсекогаш сум бил фасциниран од луѓето што седат дома размислувајќи и потоа своите мисли ги претворија не во пари туку во моќ. Тие седат, размислуваат и стануваат моќни! Кај нас парите не претставуваат моќ. Моќта, за жал, е политика. Почнав да ја презирам ужасно.

Неодамна, настапите на неколку сосема различни настани: од новогодишниот концерт на плоштад Република, до свирки за деца, до соло презентации на новиот албум. Дали чувствувате, по петнаесет години на сцена дека има разлика во работењето на некои од овие места?

Не сум склон да ги нарекувам луѓето генијалци, за мене има само генијални дела, а луѓето се скоро исти за мене, така што се гледам себеси во овој бизнис скоро како обичен трговец кој само продава повеќе или помалку конкурентни добра.

Заради суетата, можам да бидам само среќен што ми се укажа можност да бидам важен, како да сум важен фактор што може да ги пренесе свои ставови и размислувања. Во минатото мислев дека ќе создадам нешто многу важно од себе.

Што ви изгледаше важно од таа перспектива?

Сите ние, со исклучок на Моцарт и некои ретки исклучоци, всушност го започнавме овој бизнис на возраст од многу мали нозе, затоа што девојчињата сакаа момците да носат долга коса и да свират гитари. Почнавме да се справуваме со ова заради желба да се истакнеме, но не и да создаваме уметност како таква, туку самите да станеме уметници.

На шега можам да кажам дека постигнав контра-ефект. Прво, како мало дете, играв претстави затоа што сонував да бидам важен. Сакав да ме сакаат оние кои не ме сакаа. Се сеќавам, кога бев првпат на телевизија со песната „Ана“, застанав пред екранот и си помислив: „Дали сега ме гледаш ?!“ И што во основа се случи? Оние што не ме сакаа, сè уште не ме сакаа.

Како што одминуваше времето, сфатив дека добив контра-ефект, морав да работам напорно на девојките кои ми се допаѓаа затоа што не трчаа сами по мене. Врските што требаше да се чуваат во тајност се знаеше дека ми се случија затоа што тие всушност се срамеле од мене.

Како се согласивте на таков однос, зарем не беше навредливо за вас?

Па не. Шоубизнис е всушност продажба на имагинација, соништа. Постојано ни се поставуваат прашања: За кого станува збор оваа песна? И ние постојано одговараме: така што не е директно посветена на никого. Како што е сега: која е Сузана? Па што знам, прашај го Новковиќ, немам идеја.

И кога веќе ја спомнувате песната „Сузана“, што ќе кажете за тврдењата на Душко Кулич дека ова е всушност негова песна и дека Новковиќ е плагијатор?

Прво, никогаш порано не ја слушнав таа песна. Второ, човекот воопшто не го познавам и дефинитивно не знам кој е тој. Веројатно е некој вид фолк пејач, а јас сум личност која ретко го слуша радиото, не сум склон да дозволам некому да ми пушта музика што не ја сакам. Никогаш порано не ја слушнав таа песна и ако се случеше да го пуштам радиото, не ќе можев да ја слушнам затоа на оние станици кои слушам нема народна музика.

Кога разговаравме за песната, Новковиќ ми рече дека мелодично нема никаква врска со онаа на Кулич. И нејзиното име е Сузана … па што, па ја пеев и за „Ана“, а дотогаш имаше десет песни за Ана. Во принцип, ова е непознавање на она што значи плагијат!

Кога ја имавме песната „Заколни се во љубов“, сите рекоа дека е плагијат на “Darling”, а таа песна нема никаква врска со песната “Darling”. Но, ова секако не беше точно.

Дали некогаш жалите за разделбата на групата?

Јас секогаш бев тој бендовски тип, секогаш го минав животот со бендови. Жал ми е што не сме заедно, затоа што среќата никогаш не е толку убава и голема како кога ја споделувате, а несреќата е многу помала кога ја споделувате со некого. Бидејќи споделивме многу убави моменти за десет години, бевме заедно и долго пред да започнавме да работиме како „Сребрени крилја“ меѓу нас немаше мали, интересирани интереси, па сето тоа резултираше во голема радост. Но, во одреден момент, морав да размислувам и решив да направам нешто поконструктивно, нешто што, на крајот, ќе ми донесе поголема материјална корист. Бидејќи торта која е поделена на четири дела и целата торта, не е исто. Одењето во друг бенд не беше во прашање, така што единствен пат беше соло кариера.