Верувањето во судбина e главно последица на начинот на кој сме воспитани, затоа што ние ги преземаме моделите на однесување од нашите родители кои се апсолутен пример за нас уште во најрана возраст. На судбината претежно и ги припишуваме тешките емотивни моменти и настани, текот на кој не сме во можност да влијаеме, а тоа е често единствениот начин нашата психа да го надмине она што се случува, открива психологот Милица Зарин.
Ова е особено точно за емоционално вознемирувачките ситуации, кога не сме во состојба да си помогнеме себеси или на некој друг. Исто така, ако нешто не успее со текот на годините и кога, и покрај многуте обиди, не можеме да реализираме цел, лесно се лизгаме во фатализам затоа што тоа станува единственото објаснување за нас. Многу е тешко да се прифатат неуспеси или фактот дека нешто што сакаме не се реализира.
Во тие моменти, човекот губи надеж и самодоверба, па затоа е многу полесно некои настани да се припишат на повисоки сили отколку да ја продолжат борбата. Тоа е еден вид одбранбен механизам кој ни помага да ги надминеме непријатните емоции и лошите ситуации во кои се наоѓаме. Кога сè оди добро, убедени сме дека првенствено сме одговорни за тоа. Меѓутоа, ако сè не е како што планиравме, се свртуваме кон верувањето дека некој друг е виновен за сè: луѓето околу нас, поголема моќ, судбината …
Верувањето дека секој човек има своја судбина и дека е наменет за нешто што не може да го избегне, главно е последица на воспитувањето, начинот на кој сме обликувани како деца и искуствата што ги доживеавме. Честопати се случува нашиот мозок да не може да толерира информации и настани за кои не е во можност да го утврди значењето, така што создава одбранбен механизам кој помага да се процесираат сите овие факти.