Јужниот Медитеран и Африка уште од времето на француската колонијална империја се сметаат за неприкосновена зона на влијание на Франција. 50 години по деколонизацијата, светот станува сведок на враќањето на Франција кон политиката на активна воена интервенција во внатрешните работи на земјите од регионот. Франција, заедно со Велика Британија, ја иницираше воената операција на небото над Либија, која требаше да го заштити цивилното население во областите кои се спротивставија на управувањето на Моамер Гадафи.
Паралелно со тоа на 4 април, годинава, во Брегот на Слоновата Коска француската авијација ги поддржа силите кои упаднаа во палатата на поранешниот претседател Лоран Гбагбо, кој одби да ја отстапи власта на новоизбраниот шеф на државата Аласан Уатара, признат од меѓународната заедница по барање на Париз. Иако операциите во Либија и во Брегот на Слоновата Коска се вршат во согласност со резолуциите на Советот за безбедност на ОН, тоа беше прв случај на интервенција на воени контингенти, постапувајќи во име на меѓународната заедница, во граѓанска војна за обезбедување на победата на една од земјите.
“Африканското офанзива“ на Никола Саркози се храни од надежта за успех во ограничени конфликти со големо меѓународно влијание само година пред претседателските избори во 2012 година. Не треба да се заборави дека првиот дипломатски успех на Саркози беше пуштањето од либискиот затвор на бугарските медицински сестри, а условите на нивното ослободување предизвикаа многу прашања во Франција. Исто како и стабилните врски со авторитарните водачи на Египет и Тунис, кои активно учествуваа во една од омилените иницијативи на Саркози – Унијата за Медитеранот, односите со Гадафи во согласност со општиот курс на соработка и стабилност во регионот.
Натпреварот, во времето на двете воени акции на иницијатива и со активното учество на Франција, не треба да се гледа единствено во контекст на неодложните политички задачи на претседателски мандат. Двете практично истовремени воени операции на Франција во Африка може да значат почетокот на нова етапа во нејзината глобална политика, која има сопствен ритам. Прашањето не е толку во тоа што интервенционализмот на Саркози во голема мера одговара на неговиот личен темперамент и на актуелните изборни интереси.
Уште еднаш Франција се раководи од потребата да ја потврди улогата на држава со глобална одговорност. Фокусот на глобалните проблеми на надворешната политика е засилен и од фактот дека францускиот претседател во моментов е претседател на Г-8 и на Г-20. Се формира впечатокот дека Франција се обидува да потсети дека толеранцијата на Европејците не е последица од нивната слабост, а се диктира од заштитата на човековите права, кои тие се решени да ја манифестираат и во јужниот Медитеран. Во Париз едвај се сомневаат во брзиот успех во Либија, мислејќи на драстичното паѓање на авторитарните режими во Тунис и Египет.
Упорноста на Гадафи, кој ја брани власта во Либија, се заканува да ја усложни дипломатијата на Саркози. Во исто време победа и во двата случаи би ја потврдила воената улога на Франција во поранешната неприкосновена зона на француско влијание. Во меѓувреме, засега не се гледа крајот на операцијата во Либија.
Извор: Нетпрес