Како секоја особина во чеовечкиот живот и партнерскиот однос е жив ентитет кој се менува со годините и искуството. Врската во која сме биле на возраст од 20 години сигурно не може да се спореди со онаа од средните години.
1.Ориентација кон себе: на првиот степен не ја доживуваме полнотата на симбиоза на партнерството, кои се важни и потребите на партнерот, желбите и развој на личноста, веќе сме егоцентрични насочени кон самите себе. Не интересираат само сопствените желби и планови. Меѓу партнерите нема отворена и искрена комбинација.
2.Ориентација кон партнерот: на ова ниво веќе почнуваме да уживаме со партнерот, кои има сопствени права, што е во согласност со друштвените мерила. Свесни сме дека прифаќањето и почитувањето е задолжителен дел напријателствата и романтичните врски. Сепак, сеуште не сме доволно зрели за до тој степен да го погледнеме партнерот како независна личност, особено не од романтична страна.
3.Усмереност кон заедница: последната фаза е на највисоко ниво на зрелост. Во нејзе имаме многу добра интрореспекција кон себе, знаеме да изразуваме и да ги задоволуваме своите интереси, а важен ни е и партнерот, неговите потреби, мотиви….
Младите луѓе, иако самите тие се возрасни, обично се наоѓаат во рамките на првото ниво, а во најдобар случај преминуваат во следното ниво. Со годините, искуството и личниот развој имаме можност да постигнеме трето највисоко ниво на зрелост.