Водениот пат во срцето на Америка
Петте големи езера во пограничниот предел помеѓу САД и Канада, би можеле да ги наречеме “море“. Понекогаш, се означуваат како Средоземно море на Северна Америка, а вкупната површината на езерата, Хјурон, Мичиген, Ири и Онтарио, одговара на површината на Република Германија. Сент Лоренс е река која што извира од големите езера и се влева во Атлантикот.
Идеата да се изгради поморски пат долг 3.0700 km, од изворот на реката Сент Лоренс па се до најгорното езеро во Дулута, постоела одамна. За овој проект, најмногу се залагала Канада, а помалку била заинтересирана Америка. Во 1932 година, двете држави склучиле договор за заедничка изградба на водениот пат Сент Лоренс. Техничките проблеми – висинската разлика помеѓу езерата, брзаците во Сент Лоренс, потребата да се изградат бројни насипи и канали – било потребно да се решат, а се појавиле и голем број на финансиски проблеми.
Сепак, во 1959 година бил завршен најголемиот езерски пат на светот. Товарните бродови сега можеле многу лесно да поминуваат низ Атлантикот, па се до “срцето“ на Америка.
