Драги мама и тато
Поминаа веќе три месеци како отидов на училиште. Долго време не ви пишав, па еве сега сакам да ја исправам таа грешка.
Па, добро ми оди. Фрактурата на черепот и потресот на мозокот скоро ми поминаа. А, да… до тоа дојде кога интернатот се запали, а јас скокнав од прозор. За среа тој пожар и како скокам од прозор го видел еден работник на бензинската пумпа која се наоѓа во близина, па така пожарникарите брзо стигнаа. Тој исто така ме посетуваше во болница.
Бидејќи мојот стан во интернатот изгоре, тој се понуди да се преселам кај него. Тој стан беше повеќе како подрум, но симпатичен е. Се заљубив во него и одлучивме да се венчаме. Се уште не сме го одредиле датумот на венчавката, но сигурно ќе биде пред да се забележи мојата бременост. Да, мамо и тато, бремена сум. Сигурна сум дека со нетрпение го чекате моментот да станете баба и дедо. Причина за одложувањето на нашиот брак е тоа што моето момче има некоја инфекција, која ми ја пренесе и тој случајно. Ова наскоро ќе помине, бидејќи редовно примам инекции пеницилин. Знам дека со раширени раце ќе го примите момчето во нашето семејство. Многу е љубезен, иако не е многу образован. Иако е од друга раса и релегија од нашата, сигурна сум дека неговата боја на кожа нема да биде пречка.
Сигурна сум дека ќе го засакате како јас што го засакав. Неговиот татко е ковач во неговото село во Африка. Сега го ве информирав за сите настани, морам да ви кажам дека сепак, нема таков човек во мојот живот, не сум бремена, не сум болна и не живеам во подрум, туку во интернатот, кој не се запали, а јас не се фрлив од прозорт и немам потрес на мозок.
Но, имам една единица по историја и една по хемија, па сакав само да ви кажам дека им и многу полоши работи од тоа.
Вашата сакана ќерка!!!