„Знам само една должност, а тоа е да сакам…“
Како да се намалат мислите на човек со толку животно искуство, авторот на „Странецот“, „Чумата“, Митот за Сизиф во 10 или 15 клучни реченици?
Тоа не е можно, но дури и од тие неколку реченици може да се добие впечаток како Албер Ками го опишал денешниот човек, неговата отуѓеност, неговата туѓост, но и неговата потреба за слобода и љубов, пишува Култивиќи се.
Покрај литературата, тој беше исклучително заинтересиран за политика. За време на студиите, тој се приклучи на Комунистичката партија, а потоа и на Алжирската народна партија. Тој се залагаше за индивидуални права, па затоа жестоко протестираше против француската колонизација, борејќи се за зајакнување на Алжирците во политиката и на работното место. Подоцна беше поврзан со француското анархистичко движење.
Албер Ками исто така беше награден со Нобелова награда за литература во 1957 година, а во оваа прилика пренесуваме неколку негови мудрости…
Жално е да не ве сакаат, но е уште поголема несреќа – да не сакате.
- Мажот е секогаш слободен на туѓа сметка.
- Да сакаш некого значи да се согласиш да остариш со него!
- Единствениот начин да се соочите со неслободниот свет е да бидете толку незамисливо слободни, така што и вашиот живот станува чин на бунт.
- Чумата ја ограби можноста за љубов на сите, па дури и моќта на пријателството. Затоа што љубовта бара нешто од иднината, а ни преостануваат само моменти.
- Во свет без илузии, мажот е странец.
- Извлекувам три заклучоци од апсурдот: мојот револт, мојата слобода и мојата страст. Со самото игра на свеста, јас се претворам во правило на животот што е повик кон смрт, со што го отфрлам самоубиството.
- И, зошто некое лице треба да сака ретко, за да сака толку многу?
- Знам само една должност, а тоа е да сакам.
- Неопходно е да се заљубите, поради целиот очај што сигурно ќе го почувствувате.
- Бунтот не е барање за семоќна слобода. Напротив, тој го води процесот против семоќната слобода. Бунтовникот сака да го препознае фактот дека слободата има граници таму каде што е човечко суштество, бидејќи границата е токму моќта на бунтот на тоа суштество.
- Чинот на љубов е на некој начин признание. Во него, без криење, се прокламира себичност, се изразува суета или се открива вистинско благородништво.
- Апсурдно е да се сака и апсурдно е да се работи. Не се апсурдни само потезите што ги правиме, понекогаш тоа се и чувства, можеби највозвишени.