Растејќи во едно Ирско католичко семејство и живеејќи во Њу Џерси, моите родители секогаш ме учеа колку си погруба, толку подобро ќе поминуваш во животот. Иако моите браќа и сестри и јас научивме добро да се справиме со нашите емоции, исто така беше ненамерно врежано кај нас дека зборувањето за нашите чувства е знак на слабост. Дали моите родители некогаш експлицитно го кажале тоа? Се разбира дека не, но тоа беше производ на нивните индивидуални воспитувања, а терапијата никогаш не беше дел од тоа.
За мајка ми, која порасна на фарма со седум други браќа и сестри во 60-тите и 70-тите, одењето на терапија не беше никогаш не доаѓаше во предвид. „Не го практикувавме тоа“, ми рече таа на телефон. “Не е дека некогаш сум била против тоа, сама по себе, тоа едноставно не беше нешто што го имав како опција додека растев. Вие децата немавте никакви психолошки проблеми кога бевте мали, така што едноставно тоа не беше нешто што јас го имам разгледувано како опција.“
И во најголем дел, таа беше во право. Колку што знам, јас и моите браќа и сестри никогаш немавме никаква анксиозност или искуство со депресија кога бевме млади. Меѓутоа, откако сестрата на мајка ми, која ми беше тетка, се самоуби во 2009 година, кога имав 17 години, знаев дека односот околу менталното здравје треба да се промени во нашето семејство.
После смртта на мојата тетка, ги открив преку некои истражувања придобивките што терапијата ги има кај милиони Американци. Кога бев помлада, јас им впеавчаток дека луѓето одат на терапија само нешто не е во ред со нив. И додека гледав колку е вообичаена разговор-терапијата, сепак бев нервозна да им пристапам на родителите за тоа колку сум навистина уништена за смртта на тетка ми. Сфатив дека, иако да бидеме тажни за смртта на некој близок е нормално, барањето да разговарам со професионалец за менталното здравје ќе ги вознемири моите родители.
Како возрасен човек со сопствено здравствено осигурување, дискутирав за темата за терапија со мајка ми, откако слушнав дека еден од моите најдобри пријатели зборува за тоа толку…нормално. Иако ми беше во задниот дел на умот тоа веќе некое време, слушањето на еден од мој пријател кој е успешен и има среќен брак , разговарајќи за тоа колку корисна терапија имал, предизвика нешто позитивно кај мене. И реков на мајка ми дека размислував да одам на терапија и да разговарам за некои секојдневни, нормални проблеми на 20-годишниците. Откако постави неколку прашања, таа на крајот беше навистина го поддржи мојот избор.Сега, на 27 години, присуствувам на терапија за разговори по потреба. Не негирам дека отворањето за мојот живот со лиценциран професионалец ми направи да се чувствувам како да сум навистина во контрола за мојот живот. И да, понекогаш сè уште се чувствувам засрамено кога покажувам емоција, но тоа е нешто на кое работам. На крајот на краиштата, јас не ги обвинувам моите родители ниту секунда за нивните гледишта за терапијата – тие едноставно немаа многу искуство со тоа.