Иако веќе не се со нас, најблиските кои починале никогаш не нè напуштаат. Многу луѓе зборуваат за тоа како ги посетуваат во соништата, што може да биде многу реално и живописно. Таквите соништа се познати како – соништа за средби.
– Татко ми и мајка ми починаа пред повеќе од десет години, со разлика од една година. Околу шест месеци по секоја смрт, со секој од нив, па дури и со двајцата, сонував барем по еден многу жив сон. И тоа не беше обичен сон, чувството беше поинакво – вели д-р Патрик Мекнамара.
Таквите соништа често имаат заеднички теми:
– Починатиот се појавува како што е во животот, но некако е помлад и поздрав.
– Тој пренесува порака на охрабрување до оној што сонува за тоа, како „Јас сум добро и сè уште сум со тебе“.
– Пораките на починатиот пристигнуваат повеќе телепатски или ментално, отколку што се зборуваат со зборови.
– Сонот е понормален и пореален од бизарен, какви можат да бидат класичните соништа.
– Соништата се интензивни, како покојникот навистина да дошол да го посети, а оној што сонува се сеќава на сонот кога ќе се разбуди. –
Сонот има силно влијание врз некоја личност, некои луѓе и се менува. – После таков сон, се остварува што е правилно, а што не, или период на жалење или ширење духовни погледи.
– За традиционалните народи, кои даваа еднаква или уште поголема онтолошка тежина на соништата во споредба со реалниот живот, соништата за средби беа целосно убедлив доказ дека постои духовен свет и живот после смртта – објаснува Мекнамара.