Прославувајќи ја четвртата годишнина од растењето брада, Алма ја сподели својата приказна за да ги охрабри другите луѓе да ги прифатат нивните физички разлики.
Да се биде тинејџер е доволно тешко – поминувате низ пубертет и се борите со битките со самодоверба, а исто така и борбата со хормоните што се јавуваат. Сега замислете како е да се поминува низ сето тоа во ситуација кога хормоните предизвикуваат – раст на брадата. Токму тоа ѝ се случи на 27-годишната Алма Торес, која на 15-годишна возраст разви синдром на полицистични јајници. Таа проба сè за да го отстрани вишокот влакна што никнуваа по нејзината вилица, од бричење, белење, депилација, па дури и ласерско отстранување на влакна, но ништо не го спречи враќањето на темните влакна, пренесува „metro.co.uk“.
Осум години подоцна, таа одлучи да се откаже од отстранување на влакна и да ја прегрне својата брада – и сега вели дека тоа е најдоброто што некогаш го направила. Поминаа четири години откако започна да пушта брада, а Алма ја сподели својата приказна за да ги охрабри другите луѓе да ги прифатат нивните физички разлики.
– Научив да го прифаќам она што не можам да го променам. Тоа е мојот омилен цитат, оној според кој живеам, вели таа. Алма се присети на растењето темни влакна на лицето за прв пат на 15-годишна возраст, кога го разви синдромот, иако не и беше дијагностициран се додека не направи тест на крвта на 18 години. Синдромот на полицистични јајници е хормонална состојба која влијае на функцијата на јајниците. Вообичаени симптоми вклучуваат нередовен циклус, зголемување на телесната тежина и прекумерен раст на влакна, а исто така може да доведат до неплодност. „Никогаш не забележав како луѓето ме исмеваат со брадата на лицето, сè додека советникот за училишно водство не ме праша дали ми пречи и одеднаш сфатив колку луѓе ќе зјапаат и ќе шепотат“, рече Алма.
– Тоа ми промени сѐ. Прв пат се избричив на 16 години и продолжив да се обидувам да се ослободам од брадата во следните осум години – рече таа. Кога конечно ѝ беше дијагностициран на 18-годишна возраст, таа го опиша тоа како вистинска шлаканица за самодоверба и стана многу депресивна. Но, со текот на времето, таа научи да ја прифаќа нејзината состојба – и брадата што растеше со таа состојба.
– Кога имав 19 години, околу една година по дијагнозата, решив да се грижам за себе – рече Алма и додаде:
– Навистина се мачев на почетокот и секој пат кога ќе се обидам да израснам брада, на крајот ќе ја избричев по неколку дена.
На 23-годишна возраст, Алма се ослободи од жилетите, белилата и лентите за отстранување на влакна и ја остави брадата да расте. Прво беше несигурна, но научи да не се грижи за тоа што мислат другите луѓе. Алма рече:
– Толку долго се обидував да го сменам изгледот, но не успеав. Прво, луѓето би имале сурови коментари и тоа навистина би ја разнишало мојата доверба. Бев многу несигурна кога ги фатив луѓето како ме фотографираат додека мислеа дека не гледам. Сега сè уште гледам како ме фотографираат кога сум надвор, но тоа воопшто не ми пречи. Само се вртам и почнувам да ги гледам за да знаат дека можам да видам што прават и не ми е гајле што мислат за мене.
Алма сега ја споделува својата приказна на Инстаграм со надеж дека ќе ги инспирира другите.
– Социјалните мрежи ми дозволија да ја споделам својата приказна и да им покажам на луѓето како го прифатив она што не можам да го променам, што стана моја мантра, рече таа и додаде:
– Добивам далеку повеќе позитивни коментари отколку негативни, а разговарав со многу жени кои сами се борат со овој синдром, кои ме прашуваат за совет и ми кажуваат дека им помага мојот Инстаграм. Јас само сакам да им помогнам на луѓето да разберат дека сите сме различни едни од други и дека нема потреба да се менуваме, но треба да научиме да се сакаме себеси. Самодовербата не е нешто што може да се изгради преку ноќ, ми требаа години да дојдам до оваа точка! Треба да одите од ден на ден и да верувате во себе. Учењето да се прифати брада беше, без сомнение, најдоброто нешто што некогаш сум го направила, вели Алма.