Главната разлика помеѓу здравите и дисфункционалните врски е способноста да се „поправат“. Тоа е способност за повторно поврзување со личност по конфликт, несогласување или предизвикувачки периоди. Нашиот капацитет е да му дадеме до знаење на некоја личност дека ни е важна и дека сакаме да останеме емотивно блиски и поврзани.
Во партнерство, способноста да се „поправа“ може да звучи вака:
„Многу ми е жал што ги пренесов моите чувства врз тебе“.
„Тоа што го кажав беше погрешно и жал ми е поради тоа. Те сакам“.
„Колку и да сум разочаран/a, не е во ред што така реагирав. Важна ми е нашата врска“.
„Поправање“ на односот родител-дете може да звучи вака:
“Бев навистина разочаран и изгубив трпение. Извини ако те исплашив. Не го заслужи ова”.
“Начинот на кој реагирав беше премногу груб и нељубезен. Жал ми е и те сакам многу”.
Дури и во пријателските односи, „поправањето“ е важно:
“Сфатив дека не сум тука за тебе како што сакаше да бидам. Жал ми е и навистина го ценам твоето пријателство”.
„Изгубив контрола над моите емоции и посакувам да реагирав поинаку“.
Многумина од нас пораснале во домови каде што оваа важна основа не постоела. По конфликтот се однесувавме како ништо да не се случило, или односите станаа поладни, можеби дури и пасивно-агресивни. Конфликтите беа хаотични и уништени односи.
Поради ова, дојдовме до верување дека конфликтот е нешто лошо, а всушност тоа е природен, здрав дел од меѓучовечките односи. Сите грешиме. Сите во одреден момент ќе направиме нешто за што ќе зажалиме. Сите ние во одреден момент ќе повредиме некој што го сакаме. Сите во одреден момент ќе избереме несоодветни методи на комуникација и сите во одреден момент ќе се однесуваме неконструктивно.
Клучот е да бидеме свесни за ова, да ја прифатиме одговорноста за нашите грешки и да се извиниме за нив. „Поправање“ ни овозможува да се зближиме и да ги продлабочиме нашите односи.