Ако некогаш сте се обиделе да ги намалите јаглехидратите или можеби сте решиле да се откажете од леб, тестенини или примамливи колачи, сигурно сте виделе дека тоа не е толку едноставно. Можеби мислевте дека немате волја, но причината можеби лежи на друго место – во нашите гени.
Една неодамнешна студија објавена во изданието на списанието Science од октомври 2024 година, сугерира дека нашата љубов кон храната со скроб може да датира повеќе од 800.000 години.
Истражувачите ги следеле гените кои ја регулираат нашата способност да вариме скроб и дошле до некои интересни откритија за генот AMI1. Повеќе копии од овој ген значи повеќе амилаза – ензимот кој го разградува скробот во шеќер и на тој начин уште повеќе не прави „закачени“ на крцкав леб.
Античка опсесија
Зошто генот AMI1 е толку важен? Научната статија објаснува дека не е одговорна само за разградувањето на скробот, туку и за вкусот на храната со скроб. Кога ќе каснеме кроасан или парче свежо печен леб, всушност активираме нешто што е во нас уште од античко време.
Ловците-собирачи, нашите предци кои талкале во Евроазија пред земјоделството, имале во просек четири до осум копии од генот AMI1. Овој генетски дизајн им го олеснил варењето на скробот во време кога им била потребна секоја капка енергија за да преживеат. Така се родила нашата љубов кон јаглехидратите.
Што значи ова за љубителите на јаглени хидрати
Ако чувствувате дека дури и строгата диета не може да ја потисне желбата за колачи, можно е вашите гени да се едноставно еволутивно програмирани да преживеат со скроб.
Оние со повеќе копии на генот AMI1 веројатно имаат подобра способност да го сварат скробот и можат да извлечат повеќе енергија од него, што им дало еволутивна предност на нивните древни предци.
Ова истражување би можело да фрли повеќе светлина врз нашиот метаболизам и да открие зошто некои луѓе едноставно не можат да се откажат од јаглехидратите.