Грижите и вознемиреноста се дел од нашето секојдневие – често не ги покануваме, туку се наметнуваат, влијаејќи на нашето расположение, концентрација и квалитет на живот. Што можеме да направиме во врска со тоа?
Грижата за непотребни детали и мали нешта и ситуации е една од највкоренетите и најпредизвикувачките навики со кои се среќаваме. Како самонаметнат феномен, тоа е рефлексен одговор на животните несигурности и обид да се замени стравот со чувство на контрола.
Овие мисли, овие постојани грижи, се „вградени“ во мозокот и се зајакнати со повторени дејства, и колку повеќе се обидуваме да ги доловиме, толку повеќе ни бегаат. Дополнително, обидите да се прекине овој процес или да се потисне доведува до нивно повторување. Знаеме дека не треба да се грижиме за ова или она, но едноставно не можеме да се контролираме за тоа. Експертите предлагаат да пробаме неколку совети кои се покажале корисни во пракса, па кога „се грижиме за сите грижи на светот“, треба да го имаме на ум ова:
Да размислите за вашите мисли
Позната како метакогниција, оваа практика нè наведува да испитаме сè што ќе ни падне на ум со љубопитен и неосудувачки пристап. Во случајот на нашите грижи, овој начин на размислување може да ни помогне да стекнеме знаење и увид дури и ако тоа доаѓа од мисли кои се многу вознемирувачки, пишува Psychology Today.
Бидете искрени
Грижата, вознемиреноста, грижата се само прикриен страв. Намалувањето на искуството на стравот е природен човечки одговор, генетски и невролошки вкоренет во нас – „противотров“ на стравот е свесноста и прифаќањето, а не избегнувањето.
Тренирајте го вашиот мозок
Разбирањето дека можеме да го „програмираме“ нашиот мозок ни овозможува да ги користиме грижите за активно да го активираме одговорот за релаксација преку медитација, длабоко дишење, прогресивна мускулна релаксација и слично. На овој начин, и големите и малите работи се поврзуваат со смиреност, а не со страв.
Треба да бидете искрени за вашите чувства
Во некои ситуации може да се забележи дека сме окупирани од грижи, па се потиме, лицето покажува дека нешто не е во ред. Тогаш е важно да бидеме искрени со нашите чувства и да не се преправаме дека сè оди совршено, особено кога чувствуваме стрес, вознемиреност или страв. Да се има нормални реакции на невообичаени или стресни настани е целосно човечки и нема ништо срамно во тоа.