Сладолед – тоа божествено задоволство што не тера да заборавиме на диетата, да броиме топки наместо калории и да се вратиме во детството со секој залак! Но, дали некогаш сте се запрашале – кој прв дојде на идејата да ја замрзне среќата во корнет?
Сè започна – многу одамна, пред 3.000 години, во античка Кина. Императорите уживале во мешавина од снег, ориз и овошни сокови. Звучи примитивно? Можеби, но за тоа време – вистинска ексклузива!
Александар Македонски бил обожавател!
Верувале или не, дури и големиот војсководец Александар Македонски обожавал да се освежува со снег измешан со мед и нектар.
Со векови подоцна, шербетот се пиел на персискиот двор. Тоа било околу 400 п.н.е. Шербет или сорбе или сируп се рецепти и зборови кои потекнуваат од овој древен пијалок кој се ладел со снег, се служел ладен и се базирал на сируп од цреша, диња или шипка. Легендата вели дека Александар Македонски ја освоил Персија во 330 п.н.е. и го присвоил персискиот ладен пијалок Шерба со мед. Тогаш ладниот пијалок го прифатиле старите Грци и Римјани. На дворот на императорот Нерон за време на раното Римско Царство, на банкети се пиеле овошни сокови ладени со снег и засладени со мед.
Нерон, римскиот император, испратил слуги во планините да донесат снег и мраз, само за да направат десерт за неговите гости. Со додаток на овошје и сируп – и ете, ран прототип на денешниот сладолед!
И тогаш – доаѓа Италија и започнува МАГИЈАТА!
Конечно, во средината на 1920-тите, Марко Поло донел „мраз со вкус“ од Кина, а некои рецепти вклучувале и млеко.
Ова сега сакано задоволство бара да имате снег или мраз блиску до кои во тоа време било возможно само на планини и високи врвови или пештери. Започнува трговијата со мраз. Локалните жители носат мраз и снег од планините, го пакуваат во сено и слама, а потоа основаат „ледени куќи“ каде што го складираат мразот во темница и во густа изолација.
Во 17 век биле основани ледени комори за трговија со мраз, а во 18 век градовите имале свои „ледени куќи“ и продавачи на мраз од врата до врата. Државата се обидувала да ја регулира легалната продажба на мраз. Во Неапол, во 1807 година, биле регистрирани 43 продавачи на мраз, на кои им било дозволено да продаваат мраз само во лето.
Тогаш сладоледот добил млечна димензија, некои велат со доаѓањето на Марко Поло од неговото патување од Кина, други велат дека тоа е чист мит.
Готвачите ја користат техниката ендотерм за да додадат крем и млеко на ова задоволство – што значи дека млекото се става во метален сад околу кој мразот и солта ја извлекуваат топлината за да ја стврднат масата.
Првиот доказ за оваа техника датира од 1550 година, трактат објавен од шпански лекар кој живее во Рим, Балс де Вилафранка. Магијата потоа се проширила низ Италија за да биде опишана во Magia naturalis во 1558 година од страна на Наполитанецот чие дело е ова – Џанбатиста Дела Порта, како вински шербет добиен со ендометријален метод.
Се верува дека првите сладоледи биле создадени во Италија во 17 век, а потоа се прошириле во Франција, а потоа и во Англија. На почетокот биле деликатес на аристократијата, а сега се омилените слатки на пошироката популација, кои кај нас важат за едни од првите предвесници на летото. „Ice- cream“ или сладолед како име за овој деликатес се појави дури во 1970-тите.
Америка го прослави – но корнетот е создаден СЛУЧАЈНО!
На почетокот на 20 век, на еден саем во Америка, немале чинии, па продавачот комбинирал сладолед со вафли – и така се родил корнетот!