Во свет кој е постојано поврзан, брз и захтевен, се повеќе жени се свртуваат кон тишината и осаменоста за да најдат рамнотежа и внатрешен мир. Се појавува еден тренд: соло женско патување.
Зошто сами?
За многу жени, соло патувањето претставува слобода. Слобода да го изберат ритамот на денот, да се изгубат во сопствените мисли, да не се грижат за потребите на другите. Освен тоа, соло патувањето, особено за жените кои инаку имаат високо ниво на одговорности кон семејството или работата, делува како емоционална детоксикација. Тоа им враќа чувство на контрола над сопствениот живот и простор за дишење.
Не треба да патувате со денови или недели. Доволно е да земете слободен ден и да одите на еднодневен излет.
Одење во природа, седење покрај река, запишување на мислите во тетратка или едноставно тивко набљудување на околината може да има моќен релаксирачки ефект.
Иако општеството често нè тера да ја доживуваме осаменоста како нешто негативно, модерната психологија покажува дека повремената изолација може да биде исклучително корисна, особено за жените кои се под притисок на повеќе улоги секој ден.
Кога се оддалечуваме од нашето познато опкружување, нашиот мозок престанува да се однесува автоматски. Влегуваме во состојба на свесност, почнуваме да размислуваме за тоа што навистина сакаме, кои се нашите потреби и како да продолжиме понатаму.
Расте бројот на профили посветени на соло патувања на социјалните мрежи, особено кај жените над 30 години кои свесно ја избираат оваа форма на одмор. Хаштаговите како #solotravelforwomen, #resetmindbody и #slowtravel се полни со фотографии од жени кои пешачат сами, пливаат во езера, седат покрај камперски оган или мирно пијат кафе со поглед.
Што ни носи таквото искуство?
Откако ќе се повлечеме од се, дури и на неколку часа или на ден, нашата самосвест се зголемува. Подобро ги разбираме сопствените потреби и граници, а во исто време се сеќаваме на она што е навистина важно. Накратко, емоционално се олеснуваме.
Исто така, најдобрите идеи често доаѓаат од осаменоста, вклучувајќи ги и плановите за промени во животот, така што оваа форма на патување е клучот за креативноста.
Сето ова влијае и на нашата самодоверба, особено кога гледаме дека не ни треба некој постојано, туку дека можеме и самите да бидеме во тишина, да го најдеме вистинскиот правец, да смениме гума на автомобилот и слично.
А што е со вината?
Додека го читавте овој текст, веројатно во одреден момент сте помислиле дека сето ова звучи многу убаво, но дека во вашиот случај не е изводливо. Но, зошто да не биде?
Ако имате дете, сигурно има некој кој може да се грижи за него неколку часа или еден ден.
Ако вашите финансии не ви дозволуваат да патувате преку границите, во ваша близина сигурно има шума или рид каде што можете да ги наполните батериите, имајќи ја предвид вашата безбедност, се разбира.
Но, штом ќе се направи првиот чекор, доаѓа до големо зајакнување, така што секој следен чекор ќе биде многу полесен и поентузијастички.
Навистина не треба да барате егзотика. Возење велосипед до село, ден поминат на езеро, утро во ботаничка градина, час тишина на клупа со поглед на градот. Станува збор за микро-паузи кои доколку се практикуваат редовно, можат да имаат огромни придобивки за менталното здравје.
Овие мали патувања што ги „крадеме“ не се бегство. Тие се враќање. Враќање кон себе, кон нашите мисли, кон телото кое учи да успорува и слуша, кон животот диктиран не од обврските, туку од внатрешен ритам. Во време кое повеќе не троши отколку што не храни, оваа форма на грижа за себе не е луксуз – тоа е неопходност.