Кога телефонот ти молчи – тоа не е осаменост! Тоа се лоши пријатели…
Кога слушаш како одбројува часовникот – тоа не е осаменост! Тоа е само премногу слободно време…
Кога нема кого да чекаш – тоа не е осаменост! Тоа е песимизам…
Кога крадеш парченца туѓ живот , за да го пополниш твојот – тоа не е осаменост! Тоа е неувереност во себе…
Кога нема со кого да разговараш и започнуваш да зборуваш сам со себе – тоа не е осаменост! Тоа е болест…
Кога плачеш по цели денови во празна соба – тоа не е осаменост! Тоа е депресија…
Кога мислиш дека никој не те разбира – тоа не е осаменост! Тоа е егоизам…
Кога си мислиш дека не си потребен на никого – тоа не е осаменост! Тоа е заблуда…
Самотијата е она, што ние сами си го измислуваме кога некој нема да ни ги каже оние две кратки зборчиња – те сакам!