Се се случуваше во Клиничкиот центар во Љубљана, во неделата, 4 мај 1980 година. Анестезиологот и хирургот професор др. Предраг Лалевиќ – еден од специјалистите кој четири месеци грчевито се борел за животот на марашлот.
Во претпладневните часеви започна хемодијализата. Меѓутоа, после извесно време, дошло до крај на крвниот притисок кој не се поправувал, со што морала да биде прекината. Целиот персонал, лични доктори, најдобрите и најстручните медицински сестри кои го негувале претседателот, се собрале околу креветот.
Тито полека заминувал. Респраторот нормално работел, но ЕКГ апаратите запазувале промени кои укажувале на блискиот крај. Конечно, во 15:05 часот ЕКГ апаратот покажал рамна линија – знак дека срцето престанало да работи.
Во полна тишина покрај креветот поминавме уште 15-тина минути, а потоа го погледнав професорот Богдан Брецља – најстариот, кој за два дена требаше да наполни седумдесет и четири години – покажувајќи му ги апаратите кои и понатаму со звучни сигнали покажуваа дека работат, на што тој само климнал со главата.
Тоа беше знак дека треба да се исклучат. Го исклучив респираторот, ЕКГ мониторот, пејсмејкерот и електронската пумпа за вбризгување лекови во вената. Потоа ја напуштивме собата и започнавме да го составуваме завршниот извшетај за претседателското лекување и смртта.
Во изјавата стои, откако биле исклучени апаратите, Тито повремено сонувал Кинези и пеел на руски. А докоторот вели дека смртта на Тито ја доживеал како пораз, како и секој друг доктор.
Ова е само дел од изјавата на 87 годишниот специјалист, кој и ден денес наежувајќи се сеќава на оваа немила сцена.