“Имам ќерка, која ја има истата коса и очи како моите. Имам ќерка, која без да знае ја има насмевката на човекот, кого многу го сакам – татко и. Имам ќерка, која без да знае откина дел од мене и сега се развива себе си така, и го носи секаде како малото кебенце. Секој ден додавам по едно бело влакно во инаку црната коса, по една насмевка и по една воздишка во историјата на мојата душа. И секој ден ја гледам и се прашувам колку ќе биде сјајна нејзината коса, дали ќе оди исто како мене, дали ќе го има неговиот поглед…
И правам мали магии за среќа. Не успевам да ја одбранам од времето и од сопстевните стравови. И секој ден разбирам дека сум немоќна да бидам нешто повеќе од мајка. Немоќна да бидам видовита, волшебничка, но сепак правам се за да ја заштитам. Ќе порасне бргу и ќе се слизне од моите раце. Ќе ме прободе во стомакот со првите гневни зборови, потоа ќе се врати, за да ме бакне.
А јас ќе чекам. Од вечер, до рано наутро. Да се врати. И ќе остарам, ќе остареме. И јас и тој. Додека ја чекаме. Додека знаеме дека не сме волшебници, бајачи и осигурителни компании. Дека не сме чадори за да не се намокри. Не можеме да и ги заштитиме колената за да не се изгребе. Ние сме само јас и тој. А таа е нашето девојче…”