Колку е веројатно да ја посетите Будимпешта и да не ѕирнете во познатиот Рибарски бастион (или Рибарската тврдина, како што се уште се нарекува)? Тешко, би рекле.
Туристичката атракција со своето име би можела да ги измами оние кои сè уште не ја виделе – би можеле да ја замислат како скромна тврдина или кула покрај брегот. Таа е тоа, но не е многу скромна. Станува збор за бастион кој се наоѓа во близина на замокот Буда, на брегот на Дунав.
Лесно ќе го препознаете по светлата, сиво-кафеава боја на каменот и седумте кули кои ги симболизираат водачите на седумте племиња кои ја населувале Унгарија во 9 век. Има и споменици на унгарските великани кои дошле малку подоцна, како што се унгарскиот крал Стефан I Свети и војводата Јанко Хуњади (татко на Матијас Корвинус).
Иако оваа прекрасна зграда е подигната во оваа форма „само“ во 19 век, на милениумската годишнина од унгарската држава, таа беше именувана во чест на рибарите. Во средниот век, собрани во еснаф, ја чувале територијата под денешните ѕидини. Тогаш бил наречен Рибарски град или Воден град и се верувало дека „бастионот“ доаѓа од нивната одбрана на ѕидовите во опасни времиња.
Но, подоцна, архитектот Фригис Шулек – истиот оној кој учествуваше во реновирањето на црквата Матијас – одлучи дека новата зграда треба да биде попристапна и отворена. Наместо тесни премини, скали и патеки како што имаме можност да видиме во многу замоци, Рибарскиот бастион е значително попростран. Ова делумно се должи на фактот што бил изграден во побезбедни времиња, кога одбранбениот карактер повеќе не бил толку важен.
Како што обично се случува, бастионот бил уништен во пустошот за време на Втората светска војна. Интересно е што синот на Шулек учествувал во реконструкцијата, па овој бастион е своевидна заедничка семејна работа. Кога Советите дојдоа по нацистите, тие гордо закачија црвена ѕвезда со пет краци што можеше да се види од една милја далеку, чисто како потсетник за тоа кој е „новиот шериф“ во градот.
Денес сето тоа е само дел од турбулентното минато на градот, а бастионот е отворен за посетителите желни за кафе со прекрасен поглед и добри фотографии. Не мора да плаќате за „упадот“ за долните тераси, но ако сакате повеќе да се искачите, знајте дека вреди „колку пари, толку погледи“ (и музика, бидејќи меланхоличниот звук на виолината често одекнува овде). За среќа, цените се повеќе од прифатливи – околу 2 евра.
Нуди прекрасен панорамски поглед на Будимпешта, Дунав и прекрасната зграда на Парламентот, а Унгарците со гордост ќе го опишат „како лого од филмовите на Волт Дизни, само постаро и поубаво“.