Првата лекција што ја учиме во напорниот процес на љубовно воспитување (кој се чини дека никогаш нема да заврши…) нè учи дека привлечноста најефективно се поттикнува со повремен допир на (лажно) студенило, одржување на мистерија, дозирана недостапност што ќе ги задржи заинтересираните во постојана неизвесност. А неодоливата привлечна сила на ваква топло-ладна војна секако на сопствена кожа одвреме-навреме ја чувствувавме.
Но, дали оваа тактика е навистина секогаш најдобриот можен пристап кога тргнуваме да освоиме нечие срце?
Кога всушност ги ставаме работите на хартија, тешко е рационално да објасниме зошто мислиме дека е супер привлечно да враќаме на нечии пораки неколку дена подоцна, додека дотичниот можеби седи во агонија чекајќи, но ние секако опсесивно гледаме на часовник, одбројувајќи кога би бил оптималниот момент да се одговори. Или полугрубо да поминеме покрај некоја личност затоа што се преправаме дека сме толку преокупирани со други мисли и интереси што мораат да се борат за нашето внимание. Или да испратиме разгалена, непријатна порака што го привлекува вниманието кон себе, а потоа одеднаш ќе исчезне од нивното сандаче. Или неконтролирано да се кикотите од пристојна далечина за да му дадете до знаење на некој колку сме забавни и опуштени, иако сите наши сензори се фокусирани на тоа дали нивните очи ќе се свртат кон нас. Како некој не убедил дека нешто од ова е мудар стратешки потег?
Од друга страна, да ја истурите целата своја биографија врз некого првата вечер, да ја опсипувате личноста со пораки секогаш кога ќе ви падне на ум и да ги следите нивните стапки кога горе-долу случајно ќе се најдете на исто место во исто време, сите тие се рецепти за катастрофа. На желбата ѝ треба воздух за да се запали. Но, не треба да се потцени отворен разговор, искрено изразување на наклонетост и самоиницијативен гест кој покажува дека се грижиме. Често тоа ќе не доведе до врската во која навистина сакаме да бидеме. На крајот на краиштата, дали сакаме личност која отворена нежност ќе ја натера да бега?
Малку разиграност ни помага кога романсата е во повој, но ако се чувствуваме како да се пробиваме во седум различни насоки обидувајќи се да останеме ладни, веројатно не се движиме во вистинската насока. Работата е во тоа што играњето hard-to-get е почесто тактика за самоодбрана отколку мудра офанзивна; пресметувањето на нашите потези и мерењето на нашето однесување нè штити од можна болка со тоа што се криеме зад прилично транспарентен перформатив што ја спречува личноста што ни се допаѓа навистина да не запознае. Затоа што ако не запознае, секогаш постои шанса да не ни возврати на нашите чувства, а тоа секогаш боли. Од друга страна, само ако не запознае, може да не види во сета наша слава! Без разлика на тоа колку е страшно, спуштањето на вашите ѕидови е неопходност за воопшто да си дадете шанса. И секогаш вреди да се ризикува.