Генерализираното анксиозно растројство се дефинира како прекумерен и генерализиран страв и загриженост што трае повеќе од половина од деновите во неделата најмалку 6 месеци.
Многу луѓе го доживуваат ова нарушување, а жените го имаат двојно почесто од мажите. Најранливи се луѓето кои доживеале траума во минатото, луѓето кои се изложени на тежок стрес и луѓето кои веќе имаат други ментални проблеми. Луѓето кои консумираат опијати и нелегални супстанции и страдаат од зависност се исто така склони кон ова нарушување.
Друг фактор што не треба да се занемари е наследноста. Експертите проценуваат дека анксиозноста може да биде запишана во гените. Меѓутоа, зошто се случува ова?
Генетика и анксиозност
Анксиозните растројства можат да се наследат затоа што го наследуваме начинот на кој се справуваме со светот. Ја наследуваме емоционалната зрелост, начинот на кој ги изразуваме емоциите. Накратко, го наследуваме истиот начин на функционирање што го имаат нашите родители. Како што покажува епигенетиката, наследуваме и меѓугенерациска траума.
Траумите меѓу генерациите можат да траат во семејствата со децении или векови и се пренесуваат од родителите на децата и од бабите и дедовците на внуците и нивните деца.
Сè поголем број истражувања ги покажуваат длабоките негативни ефекти на траумата врз децата, дури и ако децата никогаш самите не доживеале траума.
Истражувањата покажуваат и дека неколку гени можат да придонесат за анксиозност, па експертите препорачуваат доколку нашите родители страдаат од анксиозно растројство, да посветиме дополнително внимание.
Но, околината игра огромна улога во развојот на нарушувањето. Дури и децата кои не се генетски предиспонирани за тоа може да развијат анксиозно растројство поради лоши животни искуства, траума и стрес и преголема напнатост.
Ако и самите имате анксиозно растројство, вашите биолошки деца имаат поголеми шанси да го развијат нарушувањето, но тоа не е гаранција. Ќе се развие ако не промените ништо на себе. Без разлика на генетското досие, важно е да му се даде емоционална поддршка на детето и да се изгради подлабока врска во која ќе се чувствува прифатено и безбедно. На овој начин или ќе го запрете развојот на анксиозноста или побрзо ќе забележите дали детето е во неволја и ќе му пружите соодветна помош и поддршка.