Серијата „Рипли“ на Нетфликс е најдобрата и најубавата интерпретација на трилерот на Патриша Хајсмит од 1955 година „Талентираниот господин Рипли“ – дури и подобра од филмот на Ентони Мингела од 1999 година. Романот на Патриша Хајсмит го следи американскиот измамник Том Рипли и неговото судбоносно патување во Италија, каде што е испратен да го пронајде наследникот на Дики Гринлиф и да го однесе во Њујорк. Адаптацијата на Стив Заилијан тесно ги реплицира најкултните сцени од оваа церебрална приказна која се менува заедно со главниот лик, кој го игра секогаш одличниот Ендрју Скот. Првото нешто што ќе го забележите за „Рипли“ е дека е визуелно зачудувачки, дури и ако главниот лик влече мртво тело по скали во првата сцена. Кинематограферот Роберт Елсвит сними сè во црно-бело како почит на италијанските филмови направени за време на престојот на Том на брегот на Амалфи во 1961 година. (Четвртата епизода од серијата се вика „La Dolce Vita“ исто како и филмот на Фелини).
A пак кадрите! Режисерот маестрално ја става во контекст љубовта на Дики (Џони Флин) кон сликарството споредувајќи ја експлоатацијата на Том со онаа на уметникот Караваџо. Сето тоа, во комбинација со атмосферата на Италија од средината на 20 век, едноставно станува естетски фантастично. Друга работа што ќе ја забележите за ликот на Рипли е дека кастингот е прилично необичен. Имено, Скот и Флин имаат над 40 години, а глумат ликови кои оригинално во романот се во средината на дваесеттите години. Така, серијата носи многу поискусен Том Рипли – кој ја плаќа киријата со измамување луѓе и мора да создаде нов идентитет за да ги избегне последиците од неговите постапки. Флин како Дики е доста добар, давајќи му на неговиот лик груб и мистериозен воздух што одговара на топло-ладниот однос на Дики кон Том. Со оглед на возраста на Ендрју Скот, сценариото ја прифати таа промена. Кастингот на Елиот Самнер не беше најсреќното решение за ликот на Фреди Мајлс.
Хајсмит го опиша неговиот лик како некој кој може да претепа некој што мисли дека е мек. Режисерот компензира со тоа што, прилично бизарно, инсинуира дека Фреди е геј. Исто така, се откажува од ироничниот тон што би му дал на Ендрју Скот повеќе време навистина да си поигра со својот лик. Барем начинот на кој складира одредени работи се пресликува од страницата до екранот. На пример, изјавата „убаво пенкало“ може да биде неофицијален слоган на Рипли. Остатокот од актерската екипа е одличен, особено Маурицио Ломбарди, кој го игра бескомпромисниот детектив Пјетро Равини. Американката Дакота Фенинг ја игра Марџ како симпатичниот и сложен лик каков што е таа навистина. Заедно со драматичните визуелни елементи, „Риплеј“ користи звук за да додаде текстура на секоја сцена.
Всушност, ако ги гледате заслугите на крајот од која било епизода, ќе добиете малку аудио знаци за тоа што следува. Иако сите осум епизоди се достапни на Нетфликс, „Рипли“ работи подобро кога не се гледаат сите одеднаш. На крајот од секоја епизода нема cliffhangers кои би ве натерале да ја гледате серијата во едно седење. Тој вид на педантна изработка заслужува внимателно да се погледне. Фановите на „Талентираниот господин Рипли“ ќе бидат воодушевени од неговата верност кон романот на Патриша Хајсмит, иако одредени креативни избори ќе ги остават гледачите да се прашуваат. Оние кои никогаш не го прочитале романот можат да очекуваат празник за очи и уши предводени од Ендрју Скот, кој одлично го портретира својот антихерој, дури и ако сценариото многу повеќе отстапува од ликот на Том Рипли отколку од романот. Но, на ниво на занаетчиство, Рипли нема ништо – веројатно најдобрата визуелна серија во последните години.