Јапонското виски, виното од ориз (саке) и пивото се популарни насекаде низ светот, но еден пијалок – добуроку – еден од најстарите и најконтроверзните пијалоци во јапонската историја, полека се враќа на сцената.
Речиси онолку колку што се одгледувал ориз во Јапонија, добуроку постоел. Тоа бил пијалок по вкус и на земјоделците и на шинтоистичките свештеници. Со релативно едноставен рецепт – т.е. фрли се наеднаш во тенџере – добуроку бил вообичаено во селата, пишува CNN.
Отворената практика на домашното пиво продолжила непречено со векови.
Според Утсуномија Хитоши, директор на Јапонското здружение Саке и Шочу (JSS), во 1855 година само во денешно Токио имало 459 производители на добуроку.
Меѓутоа, како и на крајот на периодот Едо (1603-1868), сите феудалци биле принудени да ги напуштат своите регионални работи во име на централизирана влада на Меиџи, со седиште во новиот главен град Токио.
Сфаќајќи дека лиценцираните пиварници и дестилерии се витален извор на приходи за новата влада, почнале да стапуваат на сила мерките за ограничување на домашното пиво.
Уцуномија вели дека во 1880 година количината на домашен алкохол почнала да се ограничува, додека во 1882 година бил воведен систем за лиценцирање. Потоа, во 1896 година, бил наметнат данок на алкохол за сите домашни пивари, што кулминирало со целосна забрана на домашниот алкохол во 1899 година.
Во основа, сите добуроку направени од тогаш па натаму се нарекувале мицузушу, „тајно произведен алкохол“.
Сепак, дури и за време на таа забрана, добуроку сè уште можел да се најде во Јапонија. Интересно е што шинтоистичките светилишта би можеле да продолжат да ја користат напивката за ритуали.
По Втората светска војна, поради недостиг на саке, корејскиот пијалок макгеоли, нефилтриран братучед на добуроку направен од ориз, пченица, слад и вода, бил популарна алтернатива.
И покрај фактот дека домашното пиво е сè уште незаконско, јапонската влада дозволи гостилници и ресторани во специјални зони, пред се во региони каде економскиот раст стагнира, да продаваат добуроку комерцијално од 2003 година.
Од 2021 година, има 193 претпријатија низ целата земја кои се овластени да продаваат добуроку.
Отворен во 2015 година, Саке Хотару во Токио беше првото легално место кое понуди добуроку во главниот град на Јапонија. Но, сопствениците на барови почнаа да го продаваат на јавноста дури на крајот на 2016 година.
Оттогаш, се појавија повеќе опции.
Најистакната, од јуни 2022 година, е пиварницата Хеива Добуроку Кабуточо во близина на Нихомбаши.
Норимаса Јамамото, претседател на Хеива Шузо, проценува дека половина од посетителите на барот се од странство.
„Често добиваме прашања за разликата помеѓу саке и добуроку, колку денови се потребни за да се направи и како се прави“, вели тој за посетителите на баровите.
Вкусот е интензивен, а оние кои го пробале го споредуваат со чедар сирење и нони, полинезиско овошје со уникатен вкус.