Огромната еколошка катастрофа запаметена како Големиот смог, иако беше наречена и Убиствена магла, го погоди Лондон на 5 декември 1952 година и траеше до 9 декември. Неколку илјади луѓе умреа од респираторни проблеми тие денови, а заедно со починатите од последиците, бројот на жртви се искачи на дванаесет илјади. Единствената добра работа што ја донесе оваа магла беше усвојувањето на Законот за чист воздух, кој беше еден од поважните датуми во историјата на заштитата на животната средина.
Лондонски магли
Смртоносниот смог кој висел над Лондон цели пет дена и речиси целосно го доведе животот во градот во застој, го создадоа „заедничките сили“ на природата и човекот. Индустриското загадување, влошено со согорувањето во домот и полето под висок притисок над Лондон создале капа од која издувните гасови не можеле да излезат.
Поради својата местоположба покрај реката, Лондон отсекогаш бил познат по маглата која може да трае и до една недела. Феноменот на „лондонска магла“, густа, леплива и загадена, е еден од проблемите на оваа метропола уште од 13 век, а до 16 век состојбата веќе била толку лоша што согорувањето на јаглен било ограничено. Индустријализацијата, се разбира, само ги влошила работите.
Терминот смог (од грчкиот: чад, затемнето + магла, магла) е измислен на почетокот на 20 век, а неговиот автор, се разбира, бил лондончанец. Меѓутоа, до средината на 20 век, главно поради фактот што фабриките се преселиле од градот во периферијата, загадените магли биле многу поретки.
Пет дена хаос
Но, на 5 декември 1952 година, антициклон се појави над Лондон, предизвикувајќи инверзија која ги заробила сите издувни гасови и нуспроизводи од согорувањето блиску до земјата, а загадената магла целосно го парализирала градот.
Патниот и железничкиот сообраќај е забавен или во прекин, како и воздушниот и поморскиот сообраќај. Улиците и плоштадите биле морничаво празни, јавните настани биле откажани, а криминалот ги зафатил улиците. Смогот бил толку густ што луѓето не можеле да си ги видат своите стапала, ги оставиле своите автомобили на сред пат, настанал хаос, па дури и итните служби не можеле да си ја завршат работата. Болниците биле преполни поради бројните несреќи, а се повеќе луѓе се појавувале со сериозни респираторни проблеми.
Вистинскиот обем на катастрофата станал очигледен дури неколку недели подоцна кога биле пребројани жртвите. Четири години подоцна, во 1956 година, како одговор на Големата магла, британската влада донесе закон со кој се предвидуваа зони без чад и се ограничува согорувањето на јаглен и во домаќинствата и во индустријата, а граѓаните беа охрабрени да се префрлат на други системи за греење со грантови.
