Еднаш еден човек седеше покрај едно езеро. Онака задлабочен во мислите фрлаше по некое камче во мирното езеро одвреме навреме.
Во еден момент едно мало момче поминуваше покрај него и застана. Момчето беше лубопитно да види како на секои 2-3 минути човекот фрлаше по едно мало камче во езерото.
Поради тоа момчето се приближи до човекот и му рече – “Ова фрлање на камчиња мора да те потсетува на старите добри времиња.” Човекот возврати со едно кратко Хмм. Беше очигледно дека тој беше длабоко во своите мисли и не сакаше да биде вознемируван.
По кратко време, човекот му рече на момчето – “Погледни ја водата, колку е само мирна.”
“Да, навистина е мирна.” – му возврати момчето.
Човекот фрли уште едно камче во езерото и продолжи – …” Се додека не фрлам камче во него. Ги забележуваш сега брановите?”
Да, рече момчето. “Брановите сега се шират се пошироко и пошироко.”
… “A после кратко време, водата повторно се смирува.” – повторно надополни замислениот човек.
Момчето само ја потврди неговата изјава.
Човекот понатаму продолжи – “Што доколку сакаме да ги сопреме брановите? Главниот причинител за нивната појава е секако фрленото камче. Ајде тогаш да го извадиме камчето надвор.”
Момчето посегна со раката и се обиде да го извади камчето од водата. Но притоа само успеа да предизвика уште повеќе бранови. Успеа да го извади камчето, но овој пат бројот на брановите беше дури и поголем од претходно.
Мудриот човек повторно прозборе – “Не е можно да го сопреш движењето на брановите во водата еднаш кога ќе фрчиш камче во неа. Она што можеме притоа да го сториме е да се воздржиме себеси од фрлањето на камчето со што ќе го запреме и настанувањето на брановите.”