Еднаш едно куче се најде во музеј исполнет со огледала. Музејот беше многу уникатен, ѕидовите, таванот, вратите, па дури и подови беа направени од огледала.
Гледајќи го неговиот израз, кучето се замрзнало од изненадување во средината на салата. Тој можеше да види цела глутница кучиња околу него од сите страни, од горе и долу.
Кучето ги покажа забите и лаеше, а сите изрази од огледалата му одговорија на истиот начин. Исплашено, кучето лаеше непрестајно, изразите на кучето го имитирале кучето многу пати. Кучето лаеше уште повеќе, но ехото беше зголемено. Кучето се фрлаше од едната до другата страна, додека неговите изрази, исто така, се нафрлаа наоколу покажувајќи ги забите.
Следното утро, музејските чувари го нашле мизерното безживотно куче, опкружено со илјадници изрази на безживотно куче. Немаше кој да му наштети на кучето. Кучето почина од борбата со сопствените изрази.
Морал: Светот не носи добро или зло самостојно. Сè што се случува околу нас е одраз на нашите сопствени мисли, чувства, желби и акции. Светот е големо огледало. Па ајде да направиме добра поза!