Живееше еден човек кој имаше четири сина. Тој сакаше неговите синови да научат да не судат премногу брзо. Така ги испратил секој во потрага, по ред, да отидат и да гледаат во дрво со круши што беше на голема далечина.
Првиот син отиде во зима, вториот пролет, третиот во лето и најмладиот син на есен. Кога сите отидоа и се вратија, ги повика заедно за да го опишат она што го виделе.
Првиот син рече дека дрвото било грдо, свиткано и искривено.
Вториот син рече не – тоа беше покриено со зелени пупки и полно со ветување.
Третиот син не се согласуваше, тој рече дека било натоварено со цветови кои мирисале толку слатко и изгледале толку убаво, тоа беше најблагородното нешто што некогаш го видел.
Последниот син не се согласи со сите нив; тој рече дека било зрело и натоварено со овошје, полнето со живот и исполнување.
Човекот потоа им објасни на своите синови дека сите се во право, затоа што секој од нив видел по една сезона од животот на дрвото. Тој им рекол дека не можат да му судат на дрвото или на личноста по само една сезона и дека суштината на тоа кои се тие – и задоволството, радоста и љубовта што доаѓаат од тој живот – можат да се измерат само на крајот, кога сите сезони се завршени.
Ако се откажеш кога е зима, ќе го пропуштиш ветувањето за твојата пролет, убавината на твоето лето, исполнувањето од твојата есен.
Не му суди на животот по една тешка сезона. Не дозволувајте болката од една сезона да ја уништи радоста на сите останати.