Од многуте интеракции што ги имав со мајка ми пред многу години, една јасно се издвојува.
Се сеќавам на настанот кога мајка ми ме испрати до главниот пат, на околу дваесет метри подалеку од куќата, за да поканам група сезонски работници кои поминуваа, дома на ручек.
Таа ми рече да земам кофа со мене и да ги соберам сувите кравји измет за да запалиме оган. Потоа требаше да зготвам оброк за групата сезонски работници.
Помислата на палење оган надвор насред бел ден, готвење на голем триножец на таа интензивна топлина, беше доволна за да се вознемири дури и ангел.
Не успеав да ги сокријам моите чувства од мајка ми и, откако ја послужив групата, ме повика на терасата, каде што обично седеше посветена на шиењето и плетењето.
Гледајќи директно во моите очи, таа рече “Зошто избувна кога побарав од тебе да подготвиш оброк за оние сиромашни бедни луѓе?”
И покрај мојот обид да ги негирам нејзините тврдења и да ја користам топлината на огнот и сонцето како изговор за моето наводно однесување, мајка ми, погледнувајќи ме строго, рече: ” Lonao ga lo na nko “-” Стапалото нема нос”.
Тоа значи: не можете да откриете какви проблеми можат да лежат пред вас.
Ако јас не и приготвев на оваа група на луѓе оброк, можеби ќе се случело тоа, на моите идни патувања, ќе се најдев себеси на милоста на токму тие поединци.
Како да не беше доволно за да ме засрами, мајка ми продолжи: “Motho ke motho ka motho yo mongwe”. Буквалното значење: “Едно лице е лице поради друго лице”.