Вечната игра на мачкa и глушец, нашите омилени Том и Џери, нè натера да уживаме во деновите на нашето детство. Неколку класични епизоди од серијата беа продуцирани од Јуџин Деич, наградуван илустратор и аниматор, кој почина на 95-годишна возраст.
Името на Хана-Барбера секогаш можеме да го видиме на одјавната шпица на цртаниот филм. Иако често се смета дека Хана Барбера е една, женска личност, всушност се двајца одлични аниматори – Вилијам Хана и Џозеф Барбера кои ги здружија силите и направија некои од ликовите што сè уште ги паметиме денес со голема носталгија.
Меѓу другото, тука се и семејството Флинстонс, Скуби Дуби Ду, Мечката Јоги и многу други.
Но, сето тоа започна со мачка и глушец чии авантури сеуште се смееме денес. Поточно, Џозеф Барбера и Вилијам Хана за прв пат се запознале кога требале да работат заедно на анимација.”Мачорот во чизми”. Филмот е направен во 1940 година и беше номиниран за Оскар, а како главни ликови беа мачката Џаспер и неименуваниот глушец, служеше како отскочна даска за Том и Џери.
Во текот на следните дваесет години Хана и Барбера учествуваа во креирањето на веројатно најпознатата мачка и глушец во секое време, со тоа што Хана беше задолжен за анимација и Барбера за пишување приказна и предпродукција. Се разбира, во меѓувреме, станаа независни и основале своја компанија.
Кога Том и Џери станаа многу популарни, нивната франшиза можеше да се купи. Тоа е местото каде што Џин Деич влезе во приказната. Тој беше продуцент на тринаесет епизоди на Том и Џери што се случи во текот на 1961 и 1962 година.
Кога МГМ ја откупи франшизата за Том и Џери и го контактираше европското студио за анимации Рембрант филм, улогата на продуцент беше доделена на Џин Деич.
Тој ги напиша повеќето сценарија за овие тринаесет епизоди, а исто така ги дизајнираше и повеќето звучни ефекти, со помош на Тод Докстадер. Иако не се сомневаме епизоди на насилство се прикажани во овој анимиран филм, Деич истакна додека работеше на тоа дека никој не ги сфаќа сериозно и дека гледачите на двата лика се среќни што се идентификуваат едни со други. Освен тоа, тие честопати весело навиваа за Том.
За разлика од студиото на Хана-Барбера, кој ги прикажуваше овие ликови претежно околу и надвор од куќата, Деич се определи за нешто поегзотични локации како што се џунглите на Најроби, античкиот грчки Акрополис или Дивиот Запад. Покрај тоа, ликот на сопственикот на Том, од кого го гледаме само нејзиното долно тело во анимираниот филм, се заменува со маж, а Булдогот Спајк, за разлика од американската верзија, ги осудува нападите на Том врз Џери многу поостро.
Бидејќи европското студио имаше значително помалку средства од холивудското студио, може да се види многу поедноставна илустрација на ова нешто ограничено движење, иако тоа не беше намера на Деич.
Откако завршија тринаесетте епизоди, Mо Вогел, кој беше на чело на продукцијата, беше отпуштен од МГМ. Иако претходно ја одобри понатамошната работа на Деич и неговиот тим, раководството на компанијата не сакаше да го обнови договорот со нив по заминувањето на Вогел. Така, последната епизода се емитуваше на 21 декември 1962 година.
Едно е сигурно – колку и да сме стари, ние засекогаш ќе уживаме во авантурите на нашите омилени херои, кои Деич ги „оживеа“ за децата ширум светот.