Споредено со античките времиња на Грците и Римјаните, кога после нужда се користеле заеднички сунѓерчиња, денес хартијата е вистински луксуз …
Тоалетна хартија е една од работите што во модерното време ја земаме здраво за готово, но хартијата што ја завршува валканата работа во нашите животи се појавија релативно неодамна. Сè до шестиот век, кога богатите Кинези почнаа да користат хартија за санитарни цели, иако неговото производство беше усовршено со векови порано.
За време на династијата Танг, 850 година од н.е., еден арапски патник забележал дека Кинезите не се грижат за чистотата затоа што не се миеле со вода, туку само се бришале со хартија по завршување со физиолошките потреби. На Блискиот исток, уште од античко време, левата рака се користи за миење со вода по завршувањето со природните потреби.
Тоалет хартија ја виде светлината на денот во 1596 година, но беа потребни уште триста години за да доживее комерцијална употреба.
Додека сеуште не се зборуваше за хартија, античките Грци користеле камења и глина, а Римјаните користеле малку помек сунѓер на стап или – волна. Сунѓерот на стапче се делел братска и стоел во кофа со солена вода.
Јавните тоалети тогаш имале мермерни клупи со дупки на кои би седеле и би размислувале за животот, а сунѓер ќе се додадело преку дупки во ѕидовите. Во Рим, од друга страна, мокрењето било посоцијален настан. Бидејќи немало sидови, неколку збора можеле да се разменуваат за време на заедничката активност.
Американските колонијалисти имле интересна навика да се бришат со кора од пченка (за жал!) И требало време за да го заменат со помеки весници за да висат на куки.
Ни Хрватите не се без идеи ниту кога ќе згусни. Во селата, порано се служеле големи лозови лисја кога немало ништо друго во близина, а рацете ќе ги миеле во блискиот поток.