Зафаќа повеќе од 1.000 квадратни километри.
„Порцеланската“ пустина, како што се нарекува, се наоѓа во сливот Туларос помеѓу Сан Андреас и планините Скараменто, а она што ја прави специфична е тоа што изгледа како да паѓаат снегулки на неа. Сепак, тоа е лажна слика.
Имено, тоа всушност не е снег, туку бел песок, кој се разликува по тоа што е од ситно-грануларен бел гипс, кој е хемиски хидрирачки калциум сулфат.
Овој песок е ладен и во текот на летото, па за разлика од класичните пустини, вашите нозе дефинитивно нема да горат тука. Белиот песок ги рефлектира сончевите зраци, поради што останува студен.
Дебелите слоеви на карпи во таа пустина се состојат од гипс. Бидејќи гипсот брзо се раствора во вода, таквите карпи се појавуваат на површината на земјата во многу ретки прилики. Сличен пример постои и во Германија, варовничката планина во Бад Сегеберг.
Овие карпи се ретки дури и во суви области, бидејќи дождовите ги навлажнуваат тие карпи и одделниот гипс брзо ја отстранува водата или над земјата. Меѓутоа, во овие области, водата со нечистотии од гипс често се собира во вдлабнатини без дренажа и чија влага испарува како во топла тава, оставајќи повеќе или помалку густа кора од гипс на дното на вдлабнатината.
Таквата депресија, во која ветрот се разбранува и носи со себе ситно-грануларни честички од гипс, е исто така плодна почва за гипс-дини во сливот на Туларос.
Како подвижни дини, високи до 15 метри, песочните планини се движат по површината на земјата, постепено го закопуваат дното пред нив и го ослободуваат зад нив. Брзината на движење до 10 метри годишно во овој процес не е невообичаена.
Инаку, ваквите подвижни дини и ретките врнежи го отежнуваат животот во гипс пустината, дури и за растенијата што не бараат многу. Сепак, флората и фауната се поразновидни на рабовите на оваа пустина каде што почвата содржи повеќе вода.