Вилкабамбу на кечуански значи света рамнина, но често се нарекува и изгубен град на Инките. Тоа беше главен град на таа славна империја од 1539 до 1572 година и последно прибежиште на луѓето од Инките пред да бидат уништени од болести, меѓусебни конфликти, но и пристигнување на шпанските освојувачи во Јужна Америка.
Градот бил урнат во 1572 година, а Вилкамамбу останал заборавен до 20 век. Првенствено, бидејќи поголемиот дел од светот не знаеше каде е.
Американскиот археолог Хирам Бингам верувал дека го пронашол изгубениот град на Инките во експедиција во 1911 година низ перуанските шуми и планини, и така ја нарекол книгата во која ги опишал своите искуства. Но, локалните жители всушност го донесоа на Мачу Пичу, кое и денес се смета за свето место на Инките.
Дури педесет години подоцна, западната нога официјално стапна на урнатините на Вилкабамбу. Имено, американскиот истражувач Џин Савој дури во 1964 година потврди дека урнатините среде прашумата во Ехарати во провинцијата Ла Конвенсион во Куско припаѓаат на вистинскиот изгубен град на Инките.
Истражувањата во оваа област се уште се вршат, а ископаните артефакти потврдуваат дека местото било населено долго пред Инките – датира од 700 година од нашата ера. Урнатините на Вилкабамбу вклучуваат канали, тераси, храмови и остатоци од згради кои со текот на времето станаа туристичка атракција за похрабрите и поупорните.
И додека има бројни туристички тури со организиран превоз и стручно упатство за посета на Мачу Пикчу, изгубениот град на Инките е „среде никаде“. За да ги посетите урнатините на Вилкабамбуа, ќе треба да започнете подолго возење со автобус, а потоа и предизвикувачка прошетка низ прашумата.