Трингелд, бакшиш, манча… се само различни имиња за една иста работа – бакшиш, односно сума што доброволно ја додаваме на цената на одредена услуга за да го изразиме своето задоволство.
Иако бакшишот не е задолжителен во нашите ресторани и кафулиња, вообичаено е да се заокружи сумата и да се остави за келнерот малку повеќе од она што се бара на сметката. Сличен принцип важи и за посети на фризерски салони, бербери, нарачување такси и слично.
Во САД, пак, бакшишот е задолжителен во различни угостителски сектори – од 10 до 20 проценти. Келнерите и другите угостителски работници често ја добиваат минималната плата утврдена со закон и не би можеле да преживеат без бакшиш.
Кој е идеалниот бакшиш? Тоа е прашање кое зависи од тоа каде патувате. За да оставите соодветен бакшиш, важно е и да ја знаете културата на земјата во која се наоѓате. Некои земји, имено, ги сметаат бакшишите за навреда.
Ако видите келнер како трча по гостин на улиците на Токио, ќе помислите дека го прави тоа затоа што гостинот заборавил да си ја плати сметката. Но, вистината е дека келнерот е поверојатно да трча да му ги врати парите оставени за бакшиш на гостинот.
Во Јапонија оставањето бакшиш е навреда за келнерот – услугата се плаќа во пари според јавно достапен ценовник, а благодарноста може да се искаже вербално и дополнително да се подвлече со љубезен поклон.
Во Кина давање бакшиш беше забрането со децении и се сметаше за форма на поткуп. Иако овие правила повеќе не се во сила, поголемиот дел од оваа земја се уште го смета оставањето бакшиш за лична навреда, особено во рестораните и хотелите.
Исклучок од правилото се туристичките водичи и возачите на туристички автобуси кои нема да се жалат ако сакате да ги наградите со дополнителни пари за добро завршената работа.
Ќе ги навредите и рестораните во Јужна Кореја ако се обидете да им оставите бакшиш. Корејците се исклучително горди луѓе кои веруваат дека се соодветно платени за својата работа. Ним не им треба – ниту сакаат – повеќе од тоа.