Еднаш беше една слепа жена која се мразеше себеси, бидејќи не можеше да гледа.
Единствената личност што ја сакаше беше нејзиното момче, бидејќи тој секогаш беше таму за неа. Таа рече дека ако може само да го види светот, тогаш ќе се омажи за него.
Еден ден, некој ѝ донираше пар очи – сега можеше да види сè, вклучувајќи го и нејзиното момче. Нејзиното сакано момче ја праша: “Сега кога ќе го видиш светот, ќе се омажиш за мене?”
Жената беше шокирана кога виде дека нејзиното момче е исто слепо, и одби да се омажи за него. Нејзиното момче замина во солзи, и напиша кратка белешка велејќи: “Само грижи се добро за моите очи, драга”.
Морал на приказната: Како што нашите околности се менуваат, така се менува и нашиот ум. Некои луѓе можеби нема да можат да ги видат работите какви што биле порано и можеби нема да можат да ги ценат.