Името не е ништо. Она што го нарекуваме роза ќе мириса слатко и со друго име, рече Шекспир.
Оваа мудрост, сепак, кога станува збор за писателите, е само делумно вистинита. Сигурно знаете кои се Марк Твен и Волтер, но дали ви се познати имињата Самуел Ланхорн Клеменс и Франсоа Мари Ару? Овие се вистинските имиња на споменатите писатели, за кои малкумина знаат. Зошто е така?
Писателите заработуваат за живеење од нивните познати и успешни имиња, а сепак честопати избираат да користат измислено име. Формите што често се користат се прекари со краток звук, акроними, криптограми, замена на женско име со машко и слично. Постојат многу можности, има многу примери, и има многу причини за промените – од желбата за анонимност, проверка на сопствените квалитети, избегнување на негативна критика, па до забава, но и страв од осуда или политички прогон.
Кој пол е литература?
Многу читатели не се запознати со фактот дека креаторот на „Бела канџа“ Џек Лондон е роден како Џон Грифит или дека најпознатиот француски драмски писател Молиер е всушност Жан-Баптист Поклин. Големиот Чехов започна да пишува како Антош Чехонте. Алексеј Максимович Пешков е попознат како Максим Горки, а Алчибијадс Нуса, на сите им е познат како Бранислав Нушиќ, си го даде својот псевдоним Бен Акиба.
Позадината за употребата на псевдонимите го крие и фактот дека жените во општеството, како и во литературата, биле угнетувани со векови, а пишувањето се сметало за машка работа. Плашејќи се од осуда, жените се криеја зад машките имиња. Така, Орор Дипон стана познат како Џорџ Сенд, славниот Џорџ Елиот всушност беше Мери Ен Еванс, а сестрите Бронте објавувале под имињата Карер, Елис и Актон Бел.
Дека неповолните времиња не поминале целосно е прикажан со примерот на Џоан Кетрин Роулинг, авторката на серијата за Хари Потер, која побарала од издавачите да ги потпишат своите книги со Ј. К. Роулинг – без откривање на пол.
Романтичната страна на кралицата на злосторството
Агата Кристи, креаторот на детективски романи, сакаше да се испроба во нов жанр, и поради тоа го избра псевдонимот Мери Вестмакот. Потоа напишала шест романтични приказни и ги криела трагите за нејзиниот литературен криминал од читателската публика 15 години.
Прашањето за авторството отсекогаш го привлекувало вниманието во литературните дебати, а еден, можеби најважниот заклучок што се извлекува е дека „доброто дело секогаш го наоѓа своето“.