Островот Врник, кој се наоѓа покрај источниот брег на Корчула, е еден од дваесетте острови на архипелагот. Овој мал остров, од кој студените зими ги избркаа постојаните жители, сè уште зрачи со богато минато, кое е испреплетено со погледите на пељешкиот канал и плажите кои се длабоко врежани во сеќавањето на жителите на Корчула од нивното детство. Исто како и џуџестиот остров од корали и сунѓери, без оглед на возбудливото минато, Врник скромно останува во сенка на вниманието.
Познат е по своето „бело злато“, камен кој хранел генерации уште од античко време. Се зборува и дека римскиот император Диоклецијан испраќал осуденици на принудна работа во каменоломот во Врница. Се вадел рачно за да се обработува камен по камен и се товарел на бродови за Дубровник и Венеција.
На островот се наоѓа најпознатиот каменолом во Корчула, од кој се вадеше висококвалитетен варовник и се извезуваше во светот. Од него е делумно изградена Света Софија во Истанбул, како и Белата куќа во Вашингтон и прекрасниот Страдун.
Овој камен се користел и за најубавите јавни и богати приватни куќи во далматинските градови како Дубровник и Хвар.Традицијата на каменот прославила многубројни скулптори и каменорезери, како што е големиот Фран Кршиниќ.
За да се зачува убавината на островот, механизацијата беше забранета во средината на 1960-тите, но трагите сè уште можат да се најдат на секој чекор. Каве – старите каменоломи на островот сè уште инспирираат стравопочит. Издлабени карпи високи десет метри, кањони и ходници се потсетник на минатите времиња и поврзаноста на Корчула со камените богатства.
