Си беше еднаш една грешна љубов, во една голема ,,војна,, на едно погрешно место во погрешно време. Мирко и Славко си тераа патот додека истиот не стана претесен за нивните преголеми амбиции. Место само за еден, а тие двајца. Чаре? Славко ќе загине. Мирко реши да не му каже од која страна доаѓа кур.умот. И така бидна. Славко тешко ранет, се бори воздух да земе, ама не оди. Не е само Мирко на вратот. Мирко е навикнат и на регионални патишта да вози, ама патарина на Славко друг треба да му земе. Славко беше алав и тоа ,,поприлично,, и мислеше дека господ за таквото го фатил, џанам цел живот командант на партизанска ескадрила ќе биде. Леташе брате и тоа во погрешни облаци.
Сега остана уште само едно неодговорено прашање да се реши: кој на Славко душа ќе му земе? Нека не ве лаже ,,слаткиот,, збор од ,,слатката,, уста, железни врати да му отвара. Тие врати ,,таман,, му се, со задникот да им влегува. А устата?
Е таа уста е навикната разни стапови да пу..упс да ,,јаде,,.
Да не должиме. На Славко е редот. Да му се даде тоа ,,тешко,,одработено задоволство.Време е!