После утринското уривање, на каменот остануваше камен од резиденцијата на манастирот Свети Василиј кај Улцињ, но една сцена е доказ за победата на верата и љубовта над уништувањето и силата. На урнатините и ужасната глетка што ја оставија црногорските ископувачи и специјалните сили, акатистот беше послужен на Свети Василиј, а верните се собраа да покажат дека не се откажуваат од својата борба за заштита на светците.
Жителите на Улцињ и Бриска Гора, на кои не им беше дозволено полицијата да пристапи кон манастирот за време на утринското рушење, се собраа и се молеа во дует до Свети Василиј од Острог.
Плачот на монахињи можеше да се види на снимките од уривањето и ѕвоната ѕвонеа за време на спроведувањето на оваа срамна одлука на властите.