Баш некој лош ден. Некоја непријатност. Викенд е, и наместо да се опуштам, чувствувам немоќ, немир и на ништо не се радувам. Ја гледам мојата дневна соба – убава е. Добар мебел, пристојни украси. Живеам во многу пристоен стан во центарот на Загреб, а сепак одамна сакав да го продадам и да се преселам некаде на друго место, на друга улица, дури и во друг блок.
Кога таквите мисли ме обземаат, застанувам и се обидувам објективно да ги разгледам доблестите на локацијата, пространоста, удобноста… И токму таа вечер попуштив. И реков на ќерка ми Мелита, „Уклучи Нетфликс“. Грејс и Френки сите ја гледаа освен мене. Сите мои другарки ги гледаа сите шест сезони во еден здив, ги знаат сите финти, тие коментираат за деликатесните ситуации во која маж изневерува со дечко, а не со пријателка. Тие се восхитуваат на изгледот на Џејн Фонд. Сите, буквално сите жени што ги познавам кои ја гледале серијата, сакаат да изгледаат како неа.
Силата на природата ги тресе предметите и луѓето
Мелита дојде во мојата соба со својата лектира. Таа знае дека тоа е влезница за во креветот на мама. Почнувам да ја гледам серијата. Ми се допаѓа, духовита е, скромна. Џејн Фонд навистина личи на милион долари.
Мелита долго време спиеше. Лектирата ја прочита до 27 страна. Очите полека ми се затвораат во моментот кога Френки се фрла под масата откако виде дека во ресторанот е нејзиниот поранешен сопруг, кој призна дека веќе дваесет години ја изневерува со маж. Почна да се тресе.
И додека Френки паничи под масата, а поранешниот маж ја смирува со техники за длабоко дишење, полека влегувам во сонот. Ме буди ужасен звук, креветот се тресе, веќе ништо не е на своето место. Моќта на природата ги тресе и предметите и луѓето.
Тотално преплашена и викам на Мелита да ги облече чевлите. Јас го правам истото. Ја зграпчив торбата, јакната и излегуваме на улица. Веќе има соседи. Сите сме избезумени. Сестра ми ми ѕвони, а јас и ѕвонам на мајка ми. Сите се живи. Седиме во автомобилот и се возиме. Ќерка ми и јас. Луѓето се на улица по пижами. Еден човек во долна облека трча по улицата. Можете да ги видите катаклизмите и лудилото во очите на луѓето.
Стоиме на семафор во близина на Зрињевац и повторно почнува да се тресе. За кратко време излегуваме од автомобилот, а потоа се упатуваме кон станот на сестра ми. Таа живее во понова зграда, па е побезбедно. Мелита молчи до крајот на денот додека сестра ми зборува до крајот на денот. Седам во скијачка јакна. Ладно ми е и се тресам од шок.
Можеме да го контролираме вирусот, но не и земјотресот
Така отиде и следниот ден. Со Нормабел и скијачка јакна. Помеѓу оброците, се јавив на познаници. Сите се здрави. Девојка од Џорѓиќ се бори за живот. Тага. Таа на крајот ја изгуби таа битка. Животот не е фер, сите го мислиме тоа овие денови. И тоа е. Но, продолжува. И животот, и нашиот страв и нашите надежи. Како короната ми изгледа сега питома.
Тој мал вирус што го погодува целиот свет ми се чини речиси пријатно. Што бара тој од нас? Да не се гушкаме, да ги миеме рацете, да не одиме на работа туку да работиме од дома, да не трошиме пари на илјадници непотребни работи, да се грижиме за родителите, само да паузираме некое време… Дали е тоа некаква казна?
Земјотрес е надвор од наша контрола. Тој е сурова енергија на природата врз која немаме никакво влијание. И тоа доаѓа без најава, без пандемија, без заштита. Одеднаш и присилно. Дали природата ни враќа? Да, сигурно, но тоа е за друга приказна.
Отсекогаш сум се прашувал зошто Стив Џобс носи фармерки и црна блуза. Мислам дека го сфатив. Сè друго е сосема бесмислено.
Кога ќе помине сето ова, кога тлото и вирусот ќе се смират, верувајте ми, никогаш повеќе нема да ме видите со свежи прамени, црвени нокти, високи потпетици и беспрекорна шминка. Ќе бидам уредна, исчешлана, во фармерки и црна маица. Можеби бела, ќе видам…