Една од најпознатите и духовити епизоди од раната руска историја се случила во 986 година во Киев, за време на владеењето на големиот војвода Владимир, човекот кој ја покрстил Русија. Сакајќи да го напушти словенскиот паганизам и да прифати една од монотеистичките религии, тој поканил мисионери од различни нации, а први што дошле на дворот биле муслимански Бугари од Волга, за да го предложат ислам.
Осврнувајќи се на „Хрониката на античките времиња“ (напишана во почетокот на 12 век и секако заснована на постари извори), и откако спомнал неколку одлики на исламот што му се допаднале на владетелот, авторот Владимир Волков (1932-2005) во својата книга „Владимир, сонце светло“ го опишува крајот на дискусијата на следниов начин:
„Големиот војвода не ги сакаше другите погледи на законот на Мухамед. Забраната за јадење свинско месо му се чинеше смешно, и тој сосема искрено мислеше дека обрежувањето е одвратно. А да се забрани алкохол едноставно не беше во прашање. Владимир одби да слуша понатаму. Гостољубив како што беше, тој без сомнение им понуди на муфтиите пијалок, што тие го одбија и објаснија зошто, и тогаш тој ја кажа познатата фраза: „Русите наоѓаат радост во пиењето и не можеме без тоа“.
Така, љубовта кон алкохолот имаше одлучувачко влијание врз целата историја на рускиот народ. Наводно, секој трет Русин во средината на 17 век им должел пари на државните таверни, кои Иван Грозни започнал да ги основа околу стотина години порано; не знаеме дали е вистина, но не е целосно невозможно во 1860 година околу 40% од државните приходи доаѓале од продажба на вотка.
Во 1909 година, годишната потрошувачка на алкохолни пијалоци изнесувала 11 шишиња по глава на жител, така што во 1913 година алкохоличарите сочинувале четири проценти од населението на Санкт Петербург, каде наредната година е наптавена оваа фотографија. Тоа е сцена од „соба за отрезнување“ (руски: Вытрезвитель) која се наоѓала во московскиот дел на Санкт Петербург; новодојденците се натрупани едни над други на подот, додека делумно или целосно трезните седат или стојат. Ваквите институции биле основани од локалните власти, а првиот бил отворен во 1904 година во Тула од хирургот Фјодор Архангелски.
Веднаш по избувнувањето на Големата војна во 1914 година, Руската империја, со намера да ја зачува дисциплина, вовелае ригорозна забрана („сув закон“, како што го нарекле), со целосно забрана на продажба на алкохол надвор од рестораните. Две и пол години подоцна, со Февруарската револуција, Руската империја исчезнала. Не велиме дека тоа има никаква врска со тоа, но сигурно играло одредена улога. Болшевиците, кои дошле на власт во Октомвриската револуција, ја спроведувале истата политика до 1925 година, кога се откажале и го насочиле својот фокус кон анти-алкохолни пропагандни кампањи.